Mijn ouders hadden er bij hun kinderen ‘de wind onder’, zoals ze dat vroeger noemden. Hun bewind had voor mij fysieke gevolgen. Zeven jaar oud was ik en ik liep krom, volgens mijn ouders. Ze stuurden me naar een fysiotherapeute, niet zo ver weg, aan de Erasmusweg. Daar moest ik oefeningen doen in mijn onderbroek met een stok in een koude ruimte, terwijl zij een sigaret rookte. Braaf deed ik thuis ook oefeningen met een stok, in de warmere huiskamer. Na een tijdje liep ik blijkbaar meer rechtop, misschien ook omdat ik dankzij een bril beter kon zien?  Een paar jaar later woonden we in...

Er zijn mensen die, wanneer ze een afspraak met iemand maken, zeggen dat ze zich bij leven en welzijn aan die afspraak zullen houden. Dit betekent letterlijk dat ze dan nog niet overleden zijn en dat ze zich er prettig bij moeten voelen. Het begrip welzijn omvat zowel lichamelijke als geestelijke en sociale elementen. Wanneer kinderen gepest worden, kan dit op alle drie van invloed zijn. In dit artikel wil ik hier iets over vertellen. Ik ben zelf in mijn jeugd gepest en niet zo’n beetje ook. De voornaamste reden hiervoor was dat ik rood haar had. “Vuurtoren zonder licht, rooie haren en een...

Een fietstochtje naar Den Haag op een mooie voorjaarsdag is altijd een feest. Laat ik eens richting de Leyweg gaan. Om mij beter te kunnen oriënteren, doe ik de laatste etappe alsof ik nog thuis woon aan de Soestdijkse­kade. Ik fiets door het Zuiderpark, kom uit bij het witte villawijkje met de sterrenwacht bij de Loevesteinlaan en ga verder richting Eurocinema - althans, waar deze ooit stond. Ik had al gehoord dat er nieuwbouw was. De luifel of poort met de letters ‘Winkelcentrum Leyweg’ is niet te missen. Hier begint de Leyweg. Afstappen dan maar; het is nu een voetgangerspromenade. Ik...

In bovenstaand motto van de schrijver Jan Cremer zit een kern van waarheid. Hoeveel rituelen we ook verzinnen tijdens een begrafenis, je gaat alleen. Ik probeer het deelnemen aan uitvaarten zoveel moge­lijk te vermijden. Natuurlijk, wanneer het bijvoorbeeld familieleden betreft, ontkom ik daar niet aan. Is hier een reden voor? Ja, die is er. Van 1974 tot 2002 was ik werkzaam op de Eerste Nederlandse Buitenschool in de Doorniksestraat in Scheveningen. In die tijd was het een school voor chronisch zieke kinderen. (Op dit moment vinden kinderen met psychische problemen er een veilig plekje.)...

Zondagavond. Perron 2, spoor 3. Blauwe wagons, afgeladen met dienstplichtige soldaten in mosgroene uniformen, met baret en plunjezak, peuk in de mond. Op het perron overal kussende stelletjes, haastig afscheidnemende paartjes of jonge dames alleen, verdrietig naar boven kijkend in het gezicht van de geliefde die hangend uit het raam (bijna) vertrekt. De scène staat me nog in het geheugen gegrift. Misschien omdat ik er als kleine jongen, rond 1960, meerdere malen getuige van was, daar op station Den Haag Staatsspoor (SS). Mijn ouders en ik brachten dan een familielid naar de trein. Zo’n...

Het is 1968. Parijs staat in brand, het is het einde van de provo-beweging in Amsterdam, de Praagse lente is begonnen, Martin Luther King en Robert Kennedy zijn vermoord. Er was oproer in Amerika tegen de Vietnam-oorlog, revoluties in Zuid-Amerika werden bloedig onderdrukt. Ik sta wars van dit alles voor een enorm schoolgebouw op de Waldeck Pyrmontkade, hoek Elandstraat. Enorm indrukwekkend omdat het schoolgebouwtje in Rijswijk, waar ik mijn mulo haalde, nietig zou afsteken tegen dit gebouw uit 1907, gebouwd door de architect Schadee, leerling van de beroemde Berlage. Dit gebouw was...