Het is 1968

Het is 1968. Parijs staat in brand, het is het einde van de provo-beweging in Amsterdam, de Praagse lente is begonnen, Martin Luther King en Robert Kennedy zijn vermoord. Er was oproer in Amerika tegen de Vietnam-oorlog, revoluties in Zuid-Amerika werden bloedig onderdrukt. Ik sta wars van dit alles voor een enorm schoolgebouw op de Waldeck Pyrmontkade, hoek Elandstraat. Enorm indrukwekkend omdat het schoolgebouwtje in Rijswijk, waar ik mijn mulo haalde, nietig zou afsteken tegen dit gebouw uit 1907, gebouwd door de architect Schadee, leerling van de beroemde Berlage.

Dit gebouw was bestemd voor de Hoogere Burgerschool, de woorden die je nog steeds op de gevel aantreft en statig op mijn HBS-diploma staan afgedrukt. Sinds 2002 is het een woon- en werkpand met 25 woningen en 15 bedrijven. In 2001 wilde de gemeente het pand (dat op de monumentenlijst stond) slopen, wat uiteindelijk niet doorging. De toenmalige bewoners (afkomstig van het kraakpand de Blauwe aanslag aan het Buitenom) kochten het op en verbouwden het geheel om tot bovengenoemde woningen en bedrijven. Een iconisch pand gered!

Daar sta ik dan met mijn schooltas, geen pukkel, maar een schooltas. De boeken waren te groot voor een pukkel. De mulo kende acht klassen van pakweg 20-25 leerlingen per klas. Mij is verteld dat hier meer dan duizend leerlingen les volgden. Ter verduidelijking; er waren vier lesjaren Middelbare Handelsdagschool, met aansluitend een vijfde jaar HBS. Ik zat in 3SF, een roerige klas met veel zittenblijvers met de bijbehorende praatjes en veel leerlingen uit het Westland (haden ze daar dan geen HBS?). Enfin, ik hield als groentje maar mijn mond. Ik woon al 36 jaar in Spanje en het Spaans kent daar een mooie uitdrukking voor: ‘boca cerrada, no entran moscas’, ‘mond houden, dan komen er ook geen vliegen in’.

Ik heb, vooral in deze klas, veel gelachen. ‘Wij zijn hier om wat op te steken’ was de slogan van 3SF, die snapte ik eerst niet! Ik herinner mij het indrukwekkende scheikundelokaal van drs Pino, waarvan je nooit wist met welk oog hij je aankeek, lokaal 5, de gymzaal met onder andere Casten als leraar, de onderdirecteuren Groeneveld en Dees, Van Vliet als directeur en Marijke Bol als secretaresse. Er waren drie leraren Nederlands, twee voor Engels, Duits, Frans en maatschappijleer. We kregen vakken als recht, economie, bedrijfseconomie, scheikunde, boekhouden. Horstmeier, met zijn dikke baard en zware shag Javaanse jongens, gaf geologie/aardrijkskunde. Het gebouw was enorm van binnen, met lange hoge gangen en brede trappen waar men nooit normaal van afliep, maar vanaf stormde; je moest je namelijk voor elke les verplaatsen naar een ander lokaal of gebouw. Was je te laat, dan kreeg je een stempel in je kaart en met een x aantal stempels werd je voor een x aantal dagen geschorst.

Laat ik maar besluiten met café van Duivenbode aan de overkant. Elke pauze en ieder uitgevallen uur gingen troepen
leerlingen richting café biljart van Duivenbode (of was het Duivenvoorde, wie weet dit?). Het waren andere tijden, herinneringen inherent aan onze leeftijd, maar de toekomst biedt… Nee, toch niet echt op dit moment. Maar dat is een ander verhaal…