Zorgen moet je doen, niet maken

Alweer meer dan tien jaar geleden werd ik in mijn functie van voorzitter van het bestuur van Humanitas Haagland benaderd door iemand uit Wassenaar die samen met ons bestuur een fonds wilde stichten. Hij zou dan iedere maand een aanzienlijk bedrag op onze rekening storten en de vrijwilligers van Humanitas Haagland die bij de mensen thuiskomen, konden vervolgens voorstellen doen om iemand of een gezin hiervan te laten profiteren. U begrijpt dat mij dit een uitstekend idee leek, maar helaas, het is nooit van de grond gekomen. 

Het probleem waar we tegenaan liepen, was het feit dat deze financiële hulp anoniem gedaan zou gaan worden. Mocht iemand van een uitkering gebruikmaken dan zou zo’n gift wel eens afgetrokken kunnen worden van die uitkering en dat moesten we natuurlijk zien te voorkomen. Dit had echter tot gevolg dat de accountant van Humanitas dit niet kon accepteren. Al het geld dat binnenkwam en vervolgens werd uitgegeven moest begrijpelijk verantwoord kunnen worden. Dit zou dus einde verhaal kunnen zijn, maar dat was het niet. Diegene die het geld beschikbaar stelde en ikzelf besloten met z’n tweeën een fonds op te richten. In de overeenkomst die we samen hebben ondertekend, staat onder meer dat het geld gebruikt moet worden voor mensen die in financiële moeilijkheden zitten en dat de steun een incidenteel karakter moet hebben. De eerste aandacht gaat uit naar kinderen en het een en ander gebeurt anoniem, in die zin dat de ontvanger er niet voor hoeft te tekenen. Wanneer we een aanvraag krijgen, ga ik kennismaken met de aanvrager en beoordelen of onze hulp noodzakelijk is en niet door een andere instantie - bijvoorbeeld een gemeente - verstrekt kan worden. We geven nooit geld en in de meeste gevallen ga ik samen met de aanvrager datgene dat hard nodig is kopen.

Zo hebben we mensen onder andere aan een fiets, een ijskast, een televisietoestel, een was-machine, een laptop en een aangepaste stoel kunnen helpen. Ik herinner me dat ik samen met een moeder en twee kinderen in de binnenstad van Den Haag kleding ben gaan kopen. De kinderen mochten die kleding tot een bepaald bedrag zelf uitzoeken. U begrijpt dat zo’n dag voor mijzelf ook niet meer stuk kon. Ook weet ik nog dat ik met iemand die uit de gevangenis was ontslagen en zijn leven weer op de rails wilde zetten een slaapkamerameublement ben gaan uitzoeken. We hebben een aantal vluchtelingen die taallessen volgen aan een laptop kunnen helpen, om enkele voorbeelden te noemen. Hoewel ik ook wel eens iets betaald heb, werd het merendeel door die man uit Wassenaar betaald. Het fonds bestaat nog steeds. Hoewel in onze overeenkomst staat dat dit soort hulp incidenteel moet zijn, zijn we hier één keer van afgeweken.

De Laakse Lente

In de voorganger van deze krant, De Oud-Hagenaar, stond in augustus 2011 een artikel van mijn hand en hier kreeg ik commentaar op van een zekere Leo Olffers. Ik stuurde hem een mailtje en hij vroeg of ik eens bij hem langs wilde komen. Zo heb ik Netty en Leo Olffers leren kennen. In datzelfde jaar besloot de gemeente Den Haag enkele buurthuizen te sluiten met als gevolg dat de buurtbewoners hun ontmoetingsplek kwijtraakten. Netty stelde haar man voor om in hun eigen huiskamer een ontmoetingsplek voor ouderen te gaan beginnen. Dat is nogal wat! Vrijwel dagelijks een groep mensen op visite. Ze bedachten de naam de Laakse Lente omdat de lente mensen vaak blij maakt. Begonnen met enkele buurtbewoners ging het al snel om enkele tientallen. Er werd bij Leo en Netty thuis - ze woonden in de De Genestlaan in het stadsdeel Laak - koffie met wat lekkers erbij gedronken en gegeten. Zo leerden de mensen elkaar kennen en vooral buurtbewoners die eenzaam waren, bloeiden hierdoor op. Daar kwam bij dat je je eventuele problemen na afloop met Netty en Leo kon bespreken en dan zorgden zij vrijwel altijd voor een oplossing ervan. 

Na een tijdje bleek dat sommige ouderen vooral tijdens de zomermaanden eenzaam kunnen zijn. Ook al omdat de mensen die voor hun zorgen, vaak familieleden, dan met vakantie gaan. Na enig nadenken besloten Leo en Netty gedurende zes weken diverse zomer-activiteiten te gaan organiseren, zoals bloemschikken, bewegen voor ouderen, het houden van lezingen over een onderwerp dat interessant is voor ouderen en nog veel meer. Er werd altijd samen gegeten en vanzelfsprekend koffiegedronken. Op dit moment functioneert de Laakse Lente nog steeds, zij het in afgeslankte vorm. Netty en Leo zijn in Rijswijk gaan wonen en toen ik ze onlangs opbelde, hadden ze drie dames uit Laak op de koffie.

Het spreekt vanzelf dat het organiseren van al die activiteiten geld kost. Vooral Fonds 1818 heeft ze enorm geholpen. Leo zorgde ervoor dat hun project bij herhaling in de pers genoemd werd, waardoor er soms giften binnenkwamen die er niet om logen. Zo herinner ik me dat er een groot aantal pakken koffie werd bezorgd en bij navraag bleek dat Omroep MAX hiervoor gezorgd had. Het fonds waar dit artikel over gaat, heeft ook enkele steentjes bijgedragen. Zo hebben we een flink aantal stoelen voor ze gekocht en een zonwering laten aanleggen zodat de gasten in de tuin konden zitten. Daarnaast kregen we via Leo namen door van ouderen die om wat voor reden ook in de financiële problemen zaten en die hebben we vrijwel allemaal kunnen oplossen.

De titel van deze bijdrage Zorgen moet je doen, niet maken is in 2012 door Loesje bedacht. Onder de fictieve naam Loesje worden sinds 1983 kritische en/of humoristische teksten over ons land uitgestrooid. Je kunt de laatste tijd de radio of tv niet aanzetten of iemand vertelt wel dat hij of zij zich ergens zorgen over maakt. Een vrij zinloze mede-deling overigens. Vertel liever dat je voor iemand gaat zorgen, dat lijkt me wél zo interessant.