Levend ganzenbordspel bij de Waalsdorpervlakte

Er was eens… Nee, dit wordt geen sprookje, dit is écht gebeurd. Er was eens een omgebouwd clubhuis van een winkel. Het bevond zich aan de Paul Krugerlaan. Deze, zoals gezegd, was een winkel en verbouwd naar een clubhuis. Zoals er vele clubhuizen waren of nog zijn in Den Haag. Dit clubhuis heette De Saamtrek. 

Het was een clubhuis voor het maken en herstellen van kleding. Borduren, haken, geen boetseren of schilderen. Je kwam er voor gewoon een gezellig praatje. Ook werd er maandelijks een kerkdienst gehouden, onder leiding van Hennie Vesseur. De collecte was bestemd voor goede doelen. Aan het eind van het jaar werden er oliebollen gebakken. Wel honderden. Deze vonden gretig aftrek. En de opbrengst ging naar goede doelen. Of er werd materiaal van gekocht en meegenomen op reis, naar bijvoorbeeld Polen. Dat was voor de beheerders, Lien en Wim Beekhuis, niet zo’n probleem. Wim werkte bij de NS, dus met een kortingskaart was de reis zo geboekt. 

Lien en Wim waren evangeliserend bezig. Dát was ook de opzet van dit clubhuis. Kerke-lijken, niet-kerkelijken en randpersonen waren van harte welkom. Ook ondergetekende was er werkzaam, als vrijwilliger. Eerst mét of onder begeleiding van iemand, om het daarna zelf te gaan doen. Ik begeleidde een groepje van een stuk of acht jongens. Op een gegeven moment werd het clubhuis gerenoveerd en moest ik uitwijken naar een clubhuis aan de Retiefstraat, op de hoek van de Herman Costerstraat. Wat deed ik met mijn groepje? Eerst vertelde ik hen een kort Bijbels verhaal. Daarna deden we gezelschapspellen. Of we speelden zaalvoetbal. Dit alles duurde ongeveer anderhalf uur en dan gingen we weer naar huis. Een beetje karig dus. 

Op een gegeven moment ging ik naar de winkel van de heer Van Straaten, aan de Herman Costerstraat. Meneer van Straaten werd later de ondernemer van de Konmar. Ik kocht een stel kleine flesjes limonade, plus wat koeken om uit te proberen of men daar trek in had. Of dat ze iets anders zouden willen hebben. En de ‘winst’ spaarde ik op voor tegen het eind van het seizoen. Dat liep meestal van september tot ongeveer eind mei. 

Vrijwel elk jaar organiseerde ik wat om het seizoen af te sluiten. Bijvoorbeeld voetballen in het Zuiderpark. Lien Beekhuis gaf daar haar goedkeuring voor. Op een gegeven moment zei ze dat het misschien leuker zou zijn om met alle leiding een afsluiting te gaan doen. Dat werd, na beraadslaging, levend ganzenbord op de vlakte van Waalsdorp. Er werden zo’n vijftig vragen aan de bomen vast gemaakt, die beantwoord moesten worden. Ik stond bij de nummers 31 - 37 om te helpen bij de antwoorden. Nu kende ik vrijwel iedere leiding van een club. Maar er kwam nú een groep aanlopen met een juf die ik nog niet kende. Hm, leuke dame. 

Ze gaf leiding op een zondagsschool. Ik vroeg haar of ze iets wilde doen als alles was afgelopen. Ze antwoordde dat ze naar huis zou gaan. “Nee joh”, zei ik, “ik kan je wel thuisbrengen op m’n bromfiets. Kom lekker pannenkoeken eten in het clubhuis aan de Hendrik van Deventerstraat, zeg maar een dependance aan de Paul Krugerlaan.” Tante Sjaan zou ze bakken. Zo gezegd zo gedaan. Om een lang verhaal kort te maken: waar vele mensen in de oorlog hun dood tegemoet gingen, daar heb ik het leven gevonden. Alweer zo’n 53 jaar. 

De Waalsdorpervlakte is een vlakte in het duingebied Meijendel bij Wassenaar en Den Haag. De vlakte deed lange tijd dienst als militair oefenterrein van Legerkamp Waalsdorp. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden hier meer dan 250 mensen door de Duitse bezetter ter dood gebracht. Na de oorlog werd deze plek een van de belangrijkste Nederlandse oorlogs-herdenkingsplaatsen. Het voormalige militaire oefen-terrein is in 2016 door het ministerie van Defensie afge-stoten en in beheer gekomen van Dunea.