Terug in de tijd

Ik ben geboren en getogen op de hoek van de Springfonteinstraat en de Schalkburgerstraat, op nummer 200. In de jaren veertig en vijftig was dit een wijk met arme, hardwerkende mensen. Op 3 januari 1945 ben ik geboren en ik had lieve, zorgzame ouders. Vlak na de Tweede Wereldoorlog was er een tijd van armoede; we hadden een kolenkachel, geen douche, gaspenning, geen koelkast of wasmachine. Een keer per week gingen we naar het badhuis in de Spionkopstraat.  

De zakken kolen werden bezorgd door de firma De Kok, wat tevens een waterstokerij was in de Viljoenstraat. Aan huis kwam de groenteboer, de melkboer, de schillenboer en de visboer. Op vrijdag kwam de lorreboer. In die tijd reed tramlijn 13 in de Schalkburgerstraat, vanaf het centrum naar het Zuiderpark. Op zondagmiddag, als ADO thuis speelde, trokken veel mensen te voet naar het voetbalstadion en op de terugweg pakten ze één of twee pilsjes.

Wij woonden op nummer 200 met vier kinderen - waarvan ik de oudste was - op de eerste etage, met boven ons de Friese familie Dijkstra en beneden ons de groentewinkel Van Vliet. Tegenover ons, op de hoek van de Springfonteinstraat zat Firenze, de Italiaanse ijswinkel van Santucci (Santukkie). Naast ons portiek zat de staatsloterij winkel van mevrouw Pordon en daarnaast de stomerij vd Bos en daar weer naast de schoenlapper Toon (Schalkie) en op de hoek Viljoenstraat de broodbanket-winkel van Binnerts (Joop). Hij was eerste elftal keeper bij voetbalvereniging RAVA Zuiderpark.

Er tegenover zat kapper Jan en natuurlijk even verderop de bekende duivenwinkel van De Zwart.

In die jaren lagen er overal duiven tillen. De bedoeling daarvan was om sierduiven van andere duivenmelkers te vangen. Tegen-over ons in het benedenhuis zat Teunissen de kleermaker en daarnaast mevrouw Hamburger die brood verkocht vanaf haar voordeur. Even verderop woonde in het benedenhuis loodgietersfamilie Luisterburg en de familie Beck die later naar Canada zijn geëmigreerd.

Op de hoek Delagoastraat was het kleine kruidenierwinkeltje van mevrouw Ouwekerk, wat later veranderde in een hondenverkoop door Bram Charite. Aan de overkant, op de hoek van de Boerenstraat had je het bruine café van Jan Niermans met daarnaast de slager Leo de Heer en melkwinkel De Hartog. Regelmatig voetbalde ik op het Kaapse-plein en in de speelweide van het Zuiderpark. Ook schaatste ik natuurlijk op het ondergelopen landje en de Beek.

Als katholiek moest ik naar de Bewaar, een kleuterschooltje in de Beijerstraat. Later heb ik daar nog voor Sinterklaas gespeeld voor mijn dochter. Vervolgens ging ik naar de lagere school in de Kritzingerstraat. In de eerste klas had ik juf Leen, de tweede klas meester de Waard, de derde klas meester Smit (pijpenslikker genaamd), in de vierde klas mijn favoriete meester Lucas, jeugdelftal leider van RAVA. In de vijfde klas meester Bijlsma, in de zesde klas meester Bertels. In de zevende klas meester Van Kempen en in de achtste klas meester Bosman. Wat opviel was dat bijna iedereen rookte in de klas. Zelf heb ik nooit gerookt.

Na school heb ik bijna drie jaar bij de PTT gewerkt en ik was keeper in het vierde elftal van Postalia. Ik was één keer keeper van het eerste elftal en heb twee keer op uitnodiging in het Haagse jeugdelftal gespeeld. Voordat ik achttien jaar werd heb ik zes jaar bij de koopvaardij getekend, met toestemming van mijn vader, zodat ik niet in dienst hoefde. Op mijn laatste schip als steward half vracht, ging als passagier mee M.S. prinses Margriet van de Oranje-lijn, dochter van de Holland America Lijn. Ik kwam door toeval op de streekvervoer bus WSM, twee jaar lijndienst, veertien jaar touringcarchauffeur en in 1980 bevordering tot controleur (BOA). Ook heb ik andere functies binnen het bedrijf bekleed. Tevens was ik actief bij het FNV en ik heb het bedrijfsvoetbal Westnederland opgericht.

In mei 2000 ging ik na 36 jaar arbeid in de VUT via de 57/+regeling. Ik heb het geluk dat ik al 24 jaar met pensioen ben. Ik hoop dat veel bewoners en lezers uit deze tijd zich herkennen in bovenstaand schrijven en er positief aan terug denken. Alweer twintig jaar ben ik te gast als bewoner van het dorp Wateringen, gemeente Westland, maar ik ben nog steeds Hagenees van die jaren.