Inkoopvoordeel bij Ceniko

Bladerend door mijn fotoalbums kwam ik een foto tegen van een jubileumbeurs die in 1965 door mijn toenmalige werkgever Ceniko georganiseerd was. Ceniko was een inkoopvereniging van winkels in de woninginrichtingssector, waar met name kleinere eenmanszaken bij waren aangesloten. Een tiental grotere bedrijven die een wat ruimere collectie voerden, trokken binnen de vereniging gezamenlijk op onder de naam Intermeubel.

Vlak na de oorlog speelde het gezinsleven zich vooral nog af rond de eettafel. Moeder zat er de sokken te stoppen, de kinderen maakten huiswerk of deden een spelletje. Voor vader was er vaak een speciale rookfauteuil bij de kachel. In de jaren vijftig kwam de bouw van nieuwe (flat)woningen flink op gang en de winkels die meubels, woningtextiel en aanverwante zaken verkochten, zouden daarvan gaan profiteren. De rookstoel van pa werd vaak eerst vervangen door een rotan-zitje, later werd er plaats-gemaakt voor een klein bankstel. Voor de eerste tv’s werden er speciale tv-tafeltjes ontworpen. De grote lamp boven de tafel werd aangevuld met lampjes aan de muur, kortom er kwamen tal van noviteiten in de handel. 

Voor de kleinere winkels was het voordeliger om via Ceniko in te kopen dan rechtstreeks bij fabrikanten of groothandels. Het was de taak van de commer-cieel directeur van Ceniko om voor goede contacten te zorgen. Regelmatig ontvingen de leden speciale aanbiedingen. Twee keer per jaar werden er speciale krantjes uitgebracht met aanbiedingen in een voordeliger genre die door de winkeliers besteld konden worden voor de naderende uitverkoopperiode. Ceniko organiseerde één of twee keer per jaar inkoopbeurzen voor haar leden, vaak vonden die plaats in de Houtrusthallen. Het derde lustrum van Ceniko werd in maart 1965 op feeste-lijke wijze gevierd met een jubileumbeurs in het Hilversumse Gooiland. De leden van de vereniging voelden zich zichtbaar bij dat lustrum betrokken; de meeste bezoekers kwamen er als echtpaar naar toe, bij wijze van gezellig uitje. Voordat men aan de koffie met gebak ging, kregen de dames en heren bij de ingang door mij of mijn collega’s een corsage opgespeld. De voorzitter opende met een korte toespraak, gevolgd door een koud buffet. De verschillende standhouders hadden toen nog even de tijd om de laatste hand aan hun presentaties te leggen voordat de winkeliers op zoek gingen naar mooie aanbiedingen om bij de diverse fabrikanten te bestellen. De beurs was een groot succes met een recordomzet van 2.500.000 gulden.

Dat er binnen de vereniging zaken werden gedaan met veel fabrikanten van uiteenlopende producten ondervond ik toen ik trouwplannen kreeg. In december 1964 was ik bij Ceniko in dienst gekomen, maar had er toen nog geen moment bij stilgestaan dat ik voordeel van die baan zou kunnen hebben als we gingen trouwen. Ik was pas enkele maanden verloofd en er waren toen nog geen trouwplannen. Halverwege 1965 bood mijn oma ons echter woonruimte aan bij haar aan in Leidschendam. Weliswaar geen eigen voordeur, maar met een eigen etage (twee kamers, een keukentje en eigen toilet) hadden we daar een leuke woonruimte. En als je dan ook nog je meubels, bed en beddengoed, handdoeken en gordijnstof met korting rechtstreeks via de groothandel of bij de fabrikant kunt aanschaffen, dan ben je toch wel een geluksvogel. Er zal vast een goede fee bij mijn wiegje hebben gestaan!

Het kantoor van Ceniko was in een mooi pand aan de Bezuidenhoutseweg gevestigd. Ik had er leuke collega’s. Yvonne de Jager en Loes Alleblas waren de secretaresses van de beide directeuren, ik was als derde secretaresse in algemene dienst. Daarnaast werkten Carla van Elck en Diny (?) ook op het secretariaat. Carla was iets jonger, de anderen net als ik begin twintig. Mijn zus, die toen studeerde, heeft tijdens een drukke periode een keer een aantal weken bijgesprongen op ons secretariaat. Het was nog de tijd van eenvoudige typemachines, brieven met doorslagen, steno en telmachines met telstrook.

Eén dag per maand zat ik apart in de kamer van de chef Boekhouding voor het vullen van de loonzakjes. Dat was toen nog allemaal handwerk. Aan de hand van de loonstrookjes moest ik van tevoren heel nauwkeurig uitrekenen hoeveel bankbiljetten, guldens, rijksdaalders, dubbeltjes, kwartjes, stuivers en centen ik nodig had om precies het juiste bedrag in ieder zakje te stoppen. Dat luisterde uiteraard heel precies. De boekhouder ging de benodigde contanten bij de bank ophalen. Ik denk dat er destijds zo’n veertig personeelsleden waren, de Boekhouding was de grootste afdeling. In de zomer van 1966 verhuisde Ceniko naar Ede. Vlak daarvoor werd een foto in de tuin aan de Bezuidenhoutseweg gemaakt, een aantal mensen was toen al elders aan de slag gegaan. Ik bleef er tot aan de verhuizing werken en vond daarna al gauw een nieuwe, leuke baan. Achteraf bleek ik precies op het goede moment bij Ceniko te zijn gaan werken. Toch het werk van die goede fee bij mijn wieg?