Huize van der Leeuw, Violenweg 16-18

Mijn tante Rie Korpel (de zus van mijn vader) leerde haar man, Bernard van der Leeuw, kennen in de periode dat zij voor mijn dementerende opa Korpel zorgde. Oom Bernard werd als thuiszorg ingeroepen omdat opa af en toe wars en opstandig was. Als psychiatrische verpleeg­­kundige kon hij hem goed aan. Opa overleed en niet lang erna werden Rie en Bernard een stel. In 1959 nam Bernard het toenmalige pension Violenweg 18 over en startte samen met mijn tante een verpleeghuis voor dementerenden: Huize van der Leeuw.

Links op de foto zien we nog een randje van het pand Violenweg 14, dat architect Berlage heeft gebouwd en waar hij heeft gewoond. Toen nog in gewoon baksteen, inmiddels wit gekalkt. Niet heel veel later kochten ze nr. 16 erbij; het huis waar ooit burgemeester De Monchy gewoond heeft. Op elke etage werd een doorgang gemaakt. In die tijd waren particuliere verzorgings- en verpleeghuizen vrij algemeen. Bij volledige bezetting verzorgden ze er bijna veertig patiënten. Oom en tante hadden een privéhuis in Den Haag, maar sliepen altijd in de Violenweg 16. Ze voelden zich verantwoordelijk, soms meldde een nachtzuster zich ziek of kwam niet opdagen. Mijn tante was hoofd huishouding en kookte voor de patiënten, maar heeft ook altijd geholpen in de zorg.

Een collega van oom Bernard had een eigen ambulance voor ziekenvervoer door heel Nederland. Omdat mijn oom gediplomeerd was, ging hij voor het halen en brengen van patiënten mee. Het was geen ambulance die voor spoedgevallen dienstdeed, eerder voor mensen die bijvoorbeeld tijdens vakantie of verblijf elders ziek waren geworden, iets gebroken hadden en naar huis moesten. Andere patiënten waren elders in het land geopereerd en werden daar opgehaald.

De eisen aan particuliere verpleeghuizen werden per jaar hoger gesteld. Zoals de brandveiligheid en verder moest er een lift zijn (deze werd aan de achterkant van nr. 16 gebouwd en is inmiddels weer afgebroken) en uiteindelijk werd men ‘gedwongen’ een stichting te vormen. Mijn oom en tante voelden voor dat laatste niets en stopten met het verpleeghuis. Na de periode van regulering door de overheid is de laatste twintig jaar marktwerking weer usance. Zowel in de ziekenhuiswereld met allerlei privéklinieken als in de verpleeg- en verzorgingssector. Hoewel die laatsten zich voornamelijk richten op het hogere segment.

In plaats van met pensioen te gaan besloten oom Bernard en tante Rie van het verpleeghuis een pension te maken. Uit de brochure: “Wij bieden u, behalve frisse zeelucht, hengelen op zee, spelen in casino, bezoek aan Madurodam en musea aan”. Het is er nooit erg druk geworden. Soms als er een hockeytoernooi met Pasen of Pinksteren was op Klein Zwitserland, verbleef er een buitenlandse ploeg. Verder had mijn oom zich gemeld bij Hotel Wittebrug, waar toen het Institute of Social Studies en het Nuffic huisden. In die jaren verbleven regelmatig hun medewerkers en/of gastdocenten uit Azië en/of Egypte voor langere tijd in pension Huize van der Leeuw. Aangezien mijn oom voor de United Nations ooit toegezien had op voedseltransporten in Birma, een beetje Maleis sprak en Arabisch als hobby leerde, hadden ze altijd een goed contact met de buitenlandse gasten.

In de jaren tachtig ging de gezondheid van mijn oom achteruit. Omdat mijn vrouw en ik in het centrum van Den Haag woonden en goed met het echtpaar overweg konden, werden we vertrouwelingen en mantelzorgers. Mijn oom wilde pertinent niet naar zijn privéhuis. De Violenweg, daar had hij voor geleefd. Ergens begin 1990 besloten ze Violenweg 18 te verkopen en was ik hun zaakwaarnemer. Gelukkig dat de kopers erg sensitief waren. De doorgangen tussen beide huizen werden gedicht en een grote verbouwing vond pas plaats nadat mijn oom was overleden. Kort daarna hebben we nr. 16 eveneens aan de koper van nr. 18 verkocht. Een jaar later zijn we met mijn tante op theevisite geweest bij de familie van nr. 18. Het pand was volledig gereno-veerd. Het was een prachtig en smaakvol woonhuis geworden.