Lente en de Toko in de Weesperstraat

De toko zat op de hoek van de Weesperstraat en de Muiderbergsestraat. Ik ging naar de Lagere School aan de Nijkerklaan, precies tegenover ons huis aan de Zuiderparklaan. Deze laan barstte van de buurtwinkels, in mijn herinnering waren er zo’n vijf sigarenwinkels, maar een snoepwinkel schitterde door afwezig­heid. Die zat verscholen: voorbij de kruising met de Escamplaan nam je de eerste straat links (Muiderbergsestraat) en na zo’n honderd meter was daar de beroemde toko, op de hoek van de Weesperstraat. In de vijfde klas werd ons leslokaal tijdelijk verplaatst van de Nijkerklaan naar de Weesperstraat en toen was de Toko mijn vaste, favoriete ‘snoepadres’.

Fietsverhuur

Laat ik omschrijven wat die toko nu eigenlijk voorstelde. Het was in de eerste plaats een snoepwinkel, waar je als scholier van je destijds uitermate schamele zakgeld lekkernijen kon kopen, zoals duimdrop en spekkies. Bedenk het maar en ze verkochten het daar. Maar als scholier in de jaren 1950-1956 waren je budgettaire mogelijkheden nog uitermate beperkt. Eén gulden zakgeld per week was een forse uitschieter. Rijk waren mijn ouders niet bepaald; pa had een baan als ambtenaar bij het Arbeidsbureau, maar bereikte nooit het niveau van de topverdieners. De hele wijk had gemiddeld een matig inkomen; er woonden arbeiders, politieagenten en veel ambtenaren. Een nette wijk, maar als kind een eigen fiets bezitten, nee, dat zat er niet in. Zelfs de kleding werd op afbetaling gekocht, heel vaak bij de Emka op het Regentesse-plein. Ik had geen eigen fiets dus, die kwam veel later pas toen ik naar de middelbare school ging. Daarvoor moest ik het doen met huurfietsjes, van de toko in de Weesperstraat. De fatbike was toen nog lang niet in beeld; vandaag de dag ‘moet een kind een fatbike hebben’, anders hoort hij of zij er niet bij. Maar toen reed ik, als het lente werd en het Zuiderpark lonkte, op een eenvoudig fietsje van de Toko, gewoon met een ketting en een terugtraprem.

Avonturen

Met dat fietsje begonnen overigens ook mijn eerste avonturen. Op het Zuiderpark was je natuurlijk op den duur uitgekeken. Later, toen ik ‘groter’ was en de eerste verkering zich aandiende, was het Zuiderpark weer een vanzelfsprekende uitwijklocatie (op het bankje bij de eendenvijver bijvoorbeeld), maar toen ik tussen de acht en tien jaar was, had ik nog geen besef van dat soort verlokkingen. Dus bedacht ik met een schoolvriendje avontuurlijke fietstochten. Ik meen mij te herinneren dat dat schoolvriendje Peter van Aken heette en in de Wapenveldestraat woonde. Zijn fiets was iets groter dan mijn huurfiets (ik was ook iets kleiner van stuk), maar we hadden een gemeenschappelijk doel: de wereld verkennen, want die wereld zou toch groter moeten zijn dan het Zuiderpark? En de lente lokte, dat zeker.

De reus van Rotterdam

Onze eerste reis ging naar Rotterdam, via het fietspad naast de A13 kwamen we tenslotte uit in het centrum van Rotterdam bij het beeld van Zadkine - waarvan we veel later begrepen dat Rotterdammers het ook wel Jan Gat noemden. Maar meer belangstelling hadden we toen voor de Reus van Rotterdam, die daar min of meer ‘tentoongesteld stond’ met zijn vader. Hij leefde van april 1922 tot april 1959 en was 2.38 meter lang.

Schiphol

Een andere keer bedachten we dat het wel leuk zou zijn om eens naar Schiphol te fietsen. Hetgeen we deden: langs Leiden, Lisse en Sassenheim kwamen we bij het vliegveld aan waar we op een zijweg de dalende en vertrekkende toestellen konden zien. De terugweg verliep echter problematisch; we raakten de weg kwijt en belden in pure wanhoop aan bij een boerderij. Deze man begreep onze situatie en bood aan om ons naar huis te brengen in Den Haag. Natuurlijk waren de boosheid en bezorgdheid in de twee ouderlijke huizen groot. Ons werd vriendelijk verzocht dit nooit meer te doen. We hielden ons braaf aan die opdracht, avontuur kent ook z’n grenzen natuurlijk.