Op naar het Adri Duivesteijnplein!

Het Atrium in het Haagse IJspaleis is groot. Wit. En licht. Maar zondagmiddag 26 maart 2023 was het er vol. Honderden mensen waren bijeen om afscheid te nemen en het leven te vieren van Adri Duivesteijn, de Hagenees uit de Schilders­wijk, de actievoerder die wethouder werd en de saaie ambtenarenstad in de jaren tachtig wakker schudde en een hart gaf. 

Het is maar goed dat het Haagse stadhuis niet écht van ijs is, want de sfeer was zo gloedvol dat het zeker gesmolten zou zijn. Familieleden, vrienden, partijgenoten, bekende en on-bekende Hagenaars, Hagenezen, Nederlanders schilderden in hun bijdragen een caleidoscopisch beeld van de veelzijdige ere-burger van Den Haag.

Ikzelf dacht terug aan het moment dat ik Adri leerde kennen. Dat moet begin jaren tachtig zijn geweest, toen ik voor de Haagse regioredactie van Trouw ging werken en hij wethouder was. Maar pas toen hij Kamerlid werd in de jaren negentig en ik op de politieke redactie van de Volkskrant werkte, leerde ik hem beter kennen en raakten we
bevriend. 

Adrium

Daarom schreef ik die zondagmiddag, zoals een oud-journalist betaamt, mijn notitieblokje vol in het Haagse ‘Adrium’. (Zoals het op voorstel van burgemeester Jan van Zanen voor één dag was gaan heten. Eén dag? Waarom niet voorgoed? “Dat moet toch een hamerstuk zijn, burgemeester”, aldus Sjaak Bral.) Maar ondanks mijn volle notitieboekje wil ik nu geen verslag schrijven. Die zijn al gepubliceerd, onder de mooiste koppen waarin hij eretitels kreeg als dwarsdenker, reus, visionair, luis in de pels. 

Ik besluit de schijnwerper te richten op de actie die Adri twee jaar geleden begon en die nog niet is beslecht. Tegen de inrichting van het plein voor Amare als ‘dorpsplein’. “Waar passanten, zittend op de betonnen randen van langgerekte bloembakken aan weerszijden van een minimalistische vijver even kunnen bijkomen van de hectische dynamiek van de stad”, zoals hij op zijn website schreef. Hij vermoedde er zelfs kwade opzet achter. “Grootschalige culturele activiteiten worden met deze inrichting nadrukkelijk fysiek onmogelijk gemaakt. Wat een gemiste kans! Den Haag mag dan wel geen stadsrechten hebben, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat er in het hart van de stad een dorpsplein moet komen.”

Denk groot

Hij riep hij het stadsbestuur op om in plaats daarvan groot te denken. “Den Haag, spiegel je aan het Centre Pompidou in Parijs, of Piazza del Campo in Siena, de Grote Markt in Brussel, het Plein van de Oude Stad in Praag of Leicester Square in Londen. Laat toch het Spuiplein een uitnodiging zijn aan de stad om hier met elkaar actief te zijn.”

Ondertussen ligt het plein er nog net zo rommelig bij als twee jaar geleden. Kapotte maar nog steeds bij regen verraderlijk gladde Belgische hardstenen rondom het stadhuis. Aangevuld met betontegels voor Amare. Ik bespeur nog niets van de ‘betoverende avondbeleving op rustige én drukke avonden’, die de gemeente ons begin 2023 had beloofd.

Maar laat ik dit van de zonnige kant bekijken. Dat er nog niets is gebeurd, betekent ook dat er nog niets onherstelbaar is verbouwd. Dat we alsnog naar de oproep van Adri kunnen luisteren. En laat die nu zondagmiddag tijdens het afscheid ook door toedoen van spreekstalmeester Ron Fresen en Sjaak Bral vleugels hebben gekregen. “Het Spuiplein dreigt gereduceerd te worden tot hangplek”, vond Sjaak Bral. “Het zou fantastisch zijn als het Spuiplein wordt wat Adri voor ogen had.” En dan ook zijn naam zou krijgen: het Adri Duivesteijnplein. “Al was het maar omdat het zo lekker bekt.”

Korte tijd later gingen de handtekeningenlijsten rond. Die van mij staat erop!