Geen draad nieuws in Haagse tijdcapsule

Den Haag haalde het landelijke nieuws 29 januari 2024! En nu eens niet om demonstraties op de Utrechtsebaan of rellen op de Fruitweg. Om iets positiefs: 99 jaar geleden bedacht het toenmalige stadsbestuur dat het aardig was een tijdcapsule te verbergen in de sokkel onder het ruiterstandbeeld aan de Hofvijver.

Nota bene: dat gebeurde 75 jaar na het overlijden van de stoere ruiter: koning Willem II (Den Haag, 1792 – Tilburg, 1849) en 85 jaar na dat van het nog stoerdere paard: Wexy, die wel 38 jaar en 7 maanden oud werd (1801 – 1839). Dat komt doordat het beeld pas in 1924 verwezenlijkt werd. Overigens als replica van het origineel, dat al sinds 1884 in Willems groothertogdom Luxemburg staat. En ter vervanging van een standbeeld van de koning zónder paard, dat aan Tilburg was verkocht.

Blijkbaar was het in die tijd niet ongewoon om af en toe van standbeeld te wisselen. Maar waar ik naartoe wil is dat het ook niet ongebruikelijk was om tijdcapsules in te graven. Een kist of fles, waarin voorwerpen zitten die wat vertellen over het nu, bestemd voor toekomstige vinders. Een prikkelend idee. Jammer genoeg valt het in de praktijk vaak tegen. 

Uit het loden kistje dat onder Willems ruiterstandbeeld lag, kwamen paperassen. Een lijst met de namen van twintig leden van het comité dat geijverd had voor de totstandkoming van het standbeeld. Een lofdicht op Willems leven. Boeken over de veldslag tegen Napoleon bij Waterloo in 1815, waarin Willem II en Wexy dappere daden verrichtten maar ook gewond raakten. Een getypt en daarna in kriebelig schrift verbeterd briefje van de chef van het kabinet van de burgemeester, dat de overdracht begeleidde van de ‘voorwerpen, welke bestemd zijn om in de looden kist in het voetstuk van het ruiterstandbeeld te worden opgeborgen’.

Archeologen van de toekomst

Kortom: er zat geen draad nieuws in de tijdcapsule. Als ik erover doordenk, is dat misschien niet zo gek. Ik ben in ieder geval niet zuinig op wat ik vandaag gewoon vind. Later kan je je dan wel voor je kop slaan. Waarom heb ik dat roze theeservies van lady Penelope uit de televisieserie over de Thunderbirds ooit weggedaan? Ik had het in de jaren zestig gewonnen bij een tekenwedstrijd van Albert Heijn. Waarom heb ik nooit een Bazooka bewaard? Waarmee je zo’n mooie roze bel kon blazen en die je tijdens schooltijd onder je bankje plakte? Of recenter nog, waar heb ik het mondkapje met het logo van de Algemene Rekenkamer erop gelaten? Van zulke dingen zouden archeologen van de toekomst toch wild enthousiast worden? Ik moet denken aan de tijdcapsules die de mensheid - nou ja, in de persoon van de Amerikaanse president Jimmy Carter - in de jaren zeventig de ruimte in slingerde. Geadresseerd aan buitenaardse levensvormen. Eerst een plaquette, met daarop een naakte man en vrouw. Vervolgens een gouden grammo-foonplaat met 115 beelden en 90 minuten geluid. Variërend van Beethoven tot Chuck Berry en van Azerbeidzjaanse doedelzakken tot Javaanse gamelanmuziek.

Op naar 2028

De ontknoping zal even op zich laten wachten. Naar verwachting bereikt de gouden plaat over een jaar of 40.000 het sterrenbeeld Giraffe. Veel eerder, ergens rond 2028, is het vervolg op de wederwaardigheden van het ruiterstandbeeld van Willem II gepland. Het idee is dat het dan weer terugkomt op zijn plek aan de Hofvijver, met in de sokkel opnieuw een tijdcapsule. Daarom wil ik de hoogmogende Hagenaar van die tijd alvast een suggestie doen. Stop er iets spannends in. Misschien moeten we alvast een lijstje maken en dat in een tijd-capsule verstoppen?