Den Haag in tijden van corona

Het is vandaag woensdag 25 maart. Ik werk thuis sinds vrijdag 13 maart, het lijkt een eeuw geleden. Een rechtstreeks gevolg van de maatregelen die premier Rutte donderdagmiddag 12 maart aankondigde in de strijd tegen verspreiding van het coronavirus. Musea, theaters en sportclubs moesten de deuren sluiten, bijeenkomsten met meer dan honderd mensen werden afgelast en thuiswerken werd de norm.

 Die vrijdag was die idiote dag dat mensen begonnen te hamsteren in de supermarkten. Dat je misgreep als je wc-papier, eieren, aardappels, brood of voorverpakte groente wilde hebben. Ik zag ineens types in de Appie die mij anders nooit opvallen. Viriele mannen, die heel doelmatig grote tassen in hun winkelwagen hadden gezet om vol te proppen. Mensen krioelden door elkaar om te pakken wat ze pakken konden. Verbaasd liep ik rond, tot ik bij het schap kwam met wat minder populaire producten: raapsteeltjes! Trots riep ik tegen zo’n man met zo’n overvolle kar dat ik in ieder geval nog kon vinden wat ík lekker vond. Hij keek me niet-begrijpend, zelfs misprijzend aan.

Humor

De volgende dag liep mijn telefoon vol met grappige filmpjes en cartoons met hamsteraars als mikpunt. En met humoristische instructiefilmpjes over hoe je te vermaken thuis: in je zwempak op een skateboard het huis door crawlen, bijvoorbeeld. Lachtherapie!

Maar aan de drukke straat, tevens route voor de hulpdiensten waaraan ik woon, dringt per dag de ernst van de situatie scherper door. Afgelopen zondag hoorde ik om de haverklap ambulances uitrukken. In lijn met het nieuws van de volgende dag, dat het aantal patiënten op de intensive care was gestegen. Intussen regent het nadere berichten. Over hoe winkeliers, vakkenvullers en trambestuurders zich proberen te beschermen tegen opdringerige klanten: met plexiglas schermen, stapels kratjes en rood-witte tape. Over dingen die worden afgelast. Dat laatste gaat ook het werk beïnvloeden, in die zin dat er zaken uitgesteld zullen worden of op een andere manier zullen worden gedaan. Daardoor lijkt de tijd ineens van elastiek, ze rekt en strekt zich steeds verder uit. Niet voor mij alleen, voor iedereen.

In dat laatste zit ook goed nieuws. Ik heb in ieder geval een paar lesjes geleerd. Allereerst dat thuiswerken en vergaderen via computer of telefoon heel goed mogelijk zijn in dit digitale tijdperk. Ten tweede dat het heel dom is om door te werken als je snotverkouden of grieperig bent. Voor jezelf en je omgeving. Ik denk dat ik overigens niet de enige ben die zich nu voorneemt om volgend jaar toch maar eens die griepprik te gaan halen.

Stokpaardjes

Echt goed is dat de urgentie van de coronacrisis veel verschillen overbrugt. Bij (bijna) alle politieke partijen zijn de stokpaardjes opgeborgen in de speelgoedkist. Een verademing, na twintig jaar polarisatie - waar we na de paarse kabinetten van de jaren negentig zo naar snakten, maar waarvan ik nu wel schoon genoeg heb. Indrukwekkend is dat Rutte PvdA’er Martin van Rijn aan boord heeft gevraagd, als opvolger van VVD’er Bruno Bruins. Die letterlijk omviel, een aangrijpend moment waaraan mijn brein onwillekeurig een strofe plakt uit Bowie’s nummer Five years – that’s all we got: ‘News guy wept and told us…’

Rest de vraag: wat te doen met de tijd? Veel ligt voor de hand: een veel te grote legpuzzel met een onmogelijke voorstelling erop maken, Netflix kijken, meedoen aan de ochtendgym van Max. Van mijn kant één tip. Ik knoop regelmatig een schort voor en ga koken. Soms volgens oude, vertrouwde recepten, soms nieuw of experimenteel. Maar steevast in grote hoeveelheden: ik eet een portie vers en de rest vries ik in of gaat in weckpotten. Zo heb ik tomaten-walnotensoep, spinaziequiche, pittige tomatenjam en natuurlijk aardappelpuree voor bij de raapsteeltjes gemaakt. Leuk om te doen en handig om te hebben. Mijn methode van hamsteren!