Toch een binnenmens

Ik zit in een groepsapp met mijn oud-klasgenoten van het HML. Een van hen voorspelde op 18 maart dat ‘deze hele k-zooi’ nog een jaar gaat duren. Toen dacht ik dat hij overdreef. Maar nu ben ik bang dat hij het misschien zelfs nog onderschatte. Daarom, voordat ik in de rij ga staan voor het griepvaccin (vanwege mijn achternaam zit ik in de laatste shift, ben benieuwd of de rij dan tot mijn voordeur reikt), tel ik mijn zegeningen.

1. Wintertijd

Allereerst iets algemeens. Afgelopen weekend is het wintertijd geworden. Dus we hebben dat uur teruggekregen dat we in maart moesten inleveren! Wel voor de goede zaak natuurlijk, want ik vind het altijd fijn als het ’s avonds langer licht blijft. Maar nu de klok onherroepelijk naar de donkere dagen voor kerst tikt, wil ik het wel graag terug. En nee, bij mij zijn geen Europese enquêteurs langsgeweest om mij te vragen of ik vóór of tégen de zomertijd was. Dus waar die peiling uit 2018, die aangaf dat ‘wij’ ervan af willen, op gebaseerd was? In de flitspeiling die ons kabinet aansluitend hield – ook geen enquêteurs gezien - was in ieder geval een rekenfout geslopen. Hoe dan ook, minister Ollongren heeft een jaar geleden laten weten dat er voorlopig niets verandert.

2. To cook or not to cook 

Na een lange dag op kantoor heb ik meestal geen zin meer om te koken. Soms heb ik dat moment al aan zien komen; dan heb ik iets voor twee of drie dagen gekookt. Soms houd ik het bij een boterham met kaas en ‘gezond’: sla, tomaat, tuinkers, alfalfa enzo. Maar in deze barre tijden kook ik toch behoorlijk vaak. Het resultaat is dat ik mijn vaste repertoire heb uitgebreid met van alles. De mooiste is een knoflooktaart, waar drie bollen knoflook in gaan. Drie?! Ach wat, er is toch niemand die er zijn neus over kan ophalen. Daarnaast woon ik middenin de stad, wat betekent te midden van een stuk of wat takeaways en restaurants die jammer genoeg hun deuren weer hebben moeten sluiten, maar die een afhaalservice zijn begonnen. Ik kan dus de wereld rond eten.

3. Niet noodzakelijk

Dat brengt me op het punt van: niet reizen, tenzij noodzakelijk. Dat vind ik een lastige, en ik niet alleen, getuige al mijn vrienden op Facebook die op vakantie zijn gegaan. Bijvoorbeeld naar Griekenland. Dat wordt ze gegund, de opgestoken duimpjes bij hun posts bevestigen dat, maar de koning heeft er zonet een knieval voor gemaakt in een filmpje voor het volk. Interessante wending. Tot nu toe gold in onze omgangsvormen de Latijnse spreuk: quod licet Jovi, non licet bovi (wat Jupiter is toegestaan, is nog niet toegestaan aan het rund). Maar in deze tijd mag juist het rund van alles en de oppergod niets. Een van de punten die ik lastig vind is dat we niet naar een oranje of rood gebied mogen, terwijl we zelf intussen op de landkaarten van veel buurlanden roodgekleurd zijn, in ieder geval die van onszelf. Daar hebben ze het nooit over op het journaal. Maar goed, ik zou mijn zegeningen tellen. In een vorig leven had ik een chef die geen enkele moeite zou hebben met het dringende advies niet te reizen. Die weigerde de gemeentegrenzen van Den Haag over te steken. Als het toch noodzakelijk was, gaf hij mij de sleutels van zijn oude Volvo en bleef hijzelf aan zijn bureau in de Parkstraat zitten. Dus daar denk ik dan maar aan.

4. Buiten of binnen

Je kent vast wel die slogan van die winkel in buitensportspullen, die mensen naar buiten wil krijgen: ‘Niemand is een binnenmens.’ De uitleg erbij: “Niemand is gemaakt om binnen te zitten, te leven. Toch is dat wat we doen, zo’n 21 uur per dag.” Ik wil dat niet aanvechten. Het kan ook gemakkelijk, zonder het gebod – o nee, dringend advies – van het kabinet in de wind te slaan om thuis te blijven als je reis niet noodzakelijk is. De Scheveningse bosjes zijn op loopafstand. De haven en het strand op fietsafstand. Clingendael, Meijendel, allemaal binnen handbereik.

Toch breek ik hier een lans voor het binnenmens. Mijn huisgenoot Micky is er in ieder geval heel erg blij mee. En die heeft nog een bontjas aan!