Sneeuw!

Het dikke sneeuwpak dat het land en Den Haag een weeklang bedekte, zette me aan het denken over de zeldzaamheid daarvan. Mijn gedachten gingen al gauw terug naar de winters in de jaren zestig. Te beginnen met die van 1963, de koudste winter van vorige eeuw, met heel januari en februari sneeuw. Maar ook die van 64 en 65 mochten er zijn.

Ik herinner me die winters vooral omdat ik - ik denk dat ik zeven was - een keer was gaan schaatsen met mijn grote broer. Op de ondergelopen tennisbaan aan het Kleine Loo. En toen viel ik op mijn linkerarm. Ik krabbelde naar mijn broer en vertelde dat het pijn deed, maar hij zei: “Niet zeuren, doorschaatsen.” Dus dat deed ik dapper. Toch moest ik die avond in het gips, mijn ellepijp was verbogen. Die winter bracht ik zodoende vooral door op een sleetje en sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer geschaatst.

Witte Pasen

Van de vorige eeuw spring ik daarom naar de winter van 2007 - 2008, mijn eerste terug in Den Haag. Die bracht half maart een witte Pasen! Heel uitzonderlijk, kortstondig werd alles bedekt met een laagje poedersuiker. Maar voor sneeuw van enige betekenis moet ik naar de winter van 2010. Die begon vroeg en bracht een witte kerst, ook uitzonderlijk. In mijn tuin lag minstens zo’n dik pak als in de afgelopen week. Belangrijker was dat die winter voor het allerlaatst de levende kerststal werd georganiseerd in het Atrium van het stadhuis. En daar moest ik als woordvoerder van de wethouder Stadsbeheer de blaren voor op mijn tong praten.

Levende kerststal

Op een zondag voor de kerst ploegde ik mij met fiets door een dik pak sneeuw naar het stadhuis. Toen ik eindelijk arriveerde, bleek er van alles aan de hand rond de kerststal, waarin daklozen de rollen van Jozef, Maria en de drie koningen speelden te midden van dwerggeitjes, een ezel, een kameel en een ‘os’.

Door de sneeuw had de trailer met daarin de levende have, de hoofdingang van het stadhuis niet kunnen bereiken. Daarom was de begeleider van het diertransport naar de achterkant gegaan. Waarna hij de kameel even aan een verkeersbord had gebonden – en met de koe (Louise van 26!) naar de hoofdingang was gelopen. Maar het was glad en vlakbij de ingang gleed Louise met een poot uit. Voor de herkauwer het signaal om buiten in de sneeuw te gaan liggen. Met uitzicht op het heerlijke stro en de andere dieren binnen, dat wel. Toen er met behulp van rubber matten een loper voor haar was uitgerold, bedacht ze zich. Ze stond op en liep alsnog naar binnen.

Kameel aan verkeersbord

Intussen circuleerden foto’s van sneeuwlandschappen met daarin de liggende koe en de wachtende kameel op internet. En begon het vragen te regenen van de pers over het vermeende dierenleed dat was geschied. Nou was daar geen sprake van. Zelfs niet om de dagelijkse tocht, van de stal bij Breda naar Den Haag en vice versa. Want ik weet één ding zeker: als dieren daar geen trek in hebben, krijg je ze met geen mogelijkheid de trailer op. Louise demonstreerde dat al die avond: ze wilde het stro in het stadhuis niet meer uit, stel je voor, die glibberige sneeuw in! Uiteindelijk lukte het met inzet van sterke hulpverleners toch om haar op de trailer naar huis te zetten. Voor de laatste maal: Louise ging van haar welverdiende pensioen genieten en na de winter zette de gemeente een punt achter het omstreden spektakel. Het werd wegbezuinigd, het was immers geen dwingende gemeentetaak om iets dergelijks te organiseren.

Daar moest ik allemaal aan denken toen er andermaal een dik pak sneeuw over Den Haag lag. En toen ik mijn kat Micky - allesbehalve een herkauwer - vertwijfeld een u-bocht door dat koude witte spul zag maken: snel weer naar binnen! Waarna hij zich er letterlijk overheen zette. De mooie sprong van de schutting naar zijn favoriete uitkijkplek bewijst dat.