Prikken in Den Haag – nou ja, Leidschendam

In het appgroepje van mijn oud klasgenoten van het HML kakelde het de afgelopen weken af en aan. Het onderwerp is vaccinatie tegen corona. Logisch, we zijn allemaal zo’n beetje van dezelfde lichting.

Op 2 april kreeg de allereerste uit de groep, zijn achternaam begint met een B, een uitnodiging om zich bij zijn Haagse huisarts te laten prikken. O, concludeerde meteen een van mijn klasgenoten die naar Zoetermeer verhuisde, dan zijn wij over 10 dagen aan de beurt. En o, concludeerde ik, de B is duidelijk eerder aan de beurt dan de Z.

Intussen barstte de discussie los over AstraZeneca. De meningen liepen radicaal uiteen. Eén oud-klasgenoot zou hem weigeren. De ander noemde dat ‘emotie’ en zei dat ‘iedereen recht heeft op zijn eigen mening, maar dat niemand recht heeft op zijn eigen feiten’. Mijn besluit stond al vast: ik zou het vaccin nemen. 

En toen begonnen de uitnodigingen bij de een na de ander op de mat te vallen. Nou is niet iedereen in Den Haag blijven wonen, dus ik weet niet of de wetmatigheid met de achternamen die ik veronderstelde klopte of niet. En ook niet of hier al dan niet een Haags kwartiertje in het spel was. En trouwens, of ik wel goed begrijp wat dat is, want het betekent geloof ik iets anders dan een Leids kwartiertje.

Moderna versus AstraZeneca

En toen plofte de uitnodiging bij mij op de mat. In een envelop van het HMC. Ik las de brief diagonaal door en zag dat ik 13 april aan de beurt was. Lekker snel, dacht ik en maakte er verder geen gedachten aan vuil. Totdat ik de volgende dag nóg een uitnodiging kreeg, van de huisarts. Voor 15 april. Toen ben ik maar eens gaan vergelijken. Het voornaamste wat opviel was de tijd tussen de twee prikken. Bij HMC een maand. Bij de huisarts 9 weken. En dat had te maken met het vaccin: moderna versus AstraZeneca.

Voor mijn geestesoog zag ik mezelf in het meizonnetje op het terras om de hoek zitten. Mensen uitnodigen om te komen borrelen en eten. Naar de film gaan, het museum, het theater. Een soort wild leven leiden, in vergelijking met het halve kluizenaarsbestaan met hoofdzakelijk digitale contacten van nu. Irrationeel natuurlijk, want ik geloof niet dat we in leeftijdssegmenten naar het terras of de film mogen. Maar je begrijpt, ik koos voor het HMC en belde de huisarts af.

Geluksvogel, kunnen jullie denken. Dat dacht ik zelf natuurlijk ook. Maar er hangt ook een prijskaartje aan dat ik hoger vind dan me lief is. Want hoe goed ik ook de struisvogel kan uithangen, ik loop helaas niet voor niets bij Antoniushove, overigens bij een dokter die ook op het HML heeft gezeten (zij het een kwart eeuw later), dat scheelt. In dat opzicht zou ik liever gewoon naar de huisarts zijn gegaan.

ADO-stadion

De priklocatie is ook een ding natuurlijk. Mijn vader, die binnenkort 89 wordt, mocht al vroeg in februari naar het ADO-stadion, waar hij nog nooit geweest was en waarschijnlijk ook nooit meer komt – voetbal is niet echt z’n ding. Bij mij ging de keus tussen een kerk op loopafstand of Antoniushove in Leidschendam. Sinds het debacle rond de annexatie in 1998 geen kijk op dat dat ooit nog Haags wordt. 

In de krant lees ik over Haagse huisartsen die een loods van Dekker Hout aan de Werf hebben afgehuurd om de operatie – want zo kun je het wel noemen – in goede banen te kunnen leiden. En dat ze het wel spannend vinden of de patiënten ook gaan komen. En ik lees dat Sjaak Bral, geïnspireerd door de gang van zaken in Amerika, waar je in de supermarkt terecht kan voor je inenting, pleit voor ‘terrasje prikken’. Dat laatste is nou eens echt een geweldig idee. Maar ja, dan had ik weer langer moeten wachten.