‘Betoverende avondbeleving’ aan het Spui

Een nieuwe metamorfose heeft zich in het centrum van Den Haag voltrokken. Ik doel op de verbouw aan het Spui, waar Amare is verrezen op de plek waar tot 2015 de Dr. Anton Philipszaal en het Lucent Danstheater stonden, de onderkomens van het Residentie Orkest en het Nederlands Dans Theater.

Ik ben er nog niet ín geweest, dat zal vast gaan gebeuren, maar het gaat me nu om de plek die er is ontstaan. Ik ben benieuwd. Maar voordat ik op inspectie ga, laat ik mijn gedachten teruggaan in de tijd. Eerst naar de jaren dat ik op het stadhuis werkte en uitkeek op het Spuiplein. Het stadhuis staat hoog aangeschreven bij de mensen die er werken. Maar het Spuiplein vonden de meesten een mislukking.

De enigen die er gretig gebruik van maakten waren skaters. En in de zomer, als de fontein werkte en er op willekeurige momenten straaltjes water omhoog spoten, kleine kinderen. Voor het overige wilde het plein alleen tot leven komen als het was verbouwd tot ijsbaan of skihelling. Dat er ook fans waren van het Spuiplein, bleek eigenlijk pas toen het plan rees om er het ‘Spuiforum’ op te zetten, waarna Den Haag een ‘cultureel hart’ rijker zou zijn. Ik heb nog een stapel bierviltjes die hiervan getuigen.

Op een na gevaarlijkste plein

Behalve de wind waren de Belgische natuurstenen tegels een groot euvel van het Spuiplein. Die maakten het tot de nummer 2 van de gevaarlijke pleinen in Nederland (het Rotterdamse Schouwburgplein staat op 1, dat is deels bedekt met een rooster dat werkt als een fritessnijder als je er met je neus op valt). Ik kan erover meepraten, want ik ben zelf een keer met fiets en al keihard onderuitgegaan op het Spuiplein, toen het na een regenbui spekglad was geworden.

Hoe het er nog langer geleden uitzag aan het Spui, kan ik me niet meer herinneren. Ik weet wel dat de sfeer er niet prettig was. Als tiener woonde ik in Zoetermeer en ging ik in Den Haag naar school. Ik voelde me altijd heel unheimisch als ik ’s avonds van het centrum naar station Staatsspoor moest lopen, door de Grote Marktstraat met al zijn verkeer en door de Muzenstraat, die zijn naam allesbehalve eer aan deed - het was er ronduit griezelig. De man achter het stadhuis aan het Spui, Adri Duivesteijn, schrijft in zijn boek Bouwen in een slangenkuil in ieder geval dat “de chaos in het Spuikwartier al decennialang voor iedere Hagenaar een kwelling was”.

Tegenvaller

Intussen is het tijd om de sfeer te gaan proeven op het Spuiplein. Maar daar wacht me een tegenvaller. Van de bedrieglijk echte artist impressions die je op internet tegenkomt, is nog niets terechtgekomen. Geen bomenperken, geen grote vijver met daarin fonteinen, geen zitjes.

De Belgische hardstenen tegels liggen tot vreugde van de skaters nog voor het stadhuis, maar voor Amare zijn ze vervangen door betonklinkers waarvan er dertien in een dozijn gaan. Een overmaatse bloembak moet de boel wat opvrolijken. De deuren van Amare zijn aan deze zijde dicht, binnen wordt nog volop gewerkt. Ervoor ligt een bouwplaats, met bouwhekken, bouwketen, bestelbussen en een hoogwerker. Duidelijk, het is nog niet af.

Weer thuis speur ik op internet naar plannen en stuit ik op een ‘voorontwerp Spuiplein’. Het college van burgemeester en wethouders heeft daar op 12 oktober zijn zegen aan gegeven: na aanpassing akkoord, staat er. Dat zal wel slaan op de vele spelfouten in het verder gelikte boekje.

Af in 2023

Ik lees dat er mangaan gebakken klinkers komen, grotere vlakken gravel, een twintigtal monumentale bomen en een kunstwerk. Dat het goed zou zijn om niet alleen het plein voor Amare te op de schop te nemen, maar ook de trappen bij hotel Mercure (het idee is die met gras te bekleden), de ruimte voor Theater aan het Spui en het gebied voor het stadhuis, de bibliotheek en Hulshoff mee te pakken.

En dat het werk in de zomer van volgend jaar begint en tot begin 2023 zal duren. Ik moet dus nog even geduld oefenen. Maar dan hebben we ook wat! Want het raadsvoorstel belooft ‘een betoverende avondbeleving op rustige én drukke avonden’.