Hommeles in Klein Tasmanië

Het nieuws ligt op straat, zeiden we altijd bij de krant. Dat is nog steeds zo, merk ik regelmatig als ik door de stad loop. Op de Laan van Meerdervoort viel mijn oog onlangs op talrijke raamposters die opriepen tot behoud van klein Tasmanië. Hoezo, vroeg ik mij verwonderd af. Tasmanië, dat is toch een eiland ten zuiden van Australië?

Weer thuis kwam ik er al googelend achter dat Klein Tasmanië een speeltuintje is en een ontmoetingsplek voor de bewoners van het stukje Duinoord dat ruwweg tussen het Sweelinckplein en het Vredespaleis ligt. De buurtbewoners kregen het stukje grond aan de Tasmanstraat begin deze eeuw in bruikleen van het aangrenzende gymnasium Haganum. En hebben de plek sindsdien niet alleen benut, maar ook zo goed onderhouden dat ze in 2017 beloond werden met een gemeentelijke Gulden Klinker: een blijk van waardering voor de inzet om de buurt leefbaarder te maken.

Tasman tussen de componisten

Tegelijk loste ik nog een raadsel op, want wat doet Tasman eigenlijk tussen componisten als Sweelinck, Obrecht en Schuyt? Abel Tasman was zeevaarder in dienst van de VOC en ontdekte in 1642 een groot eiland ten zuiden van Australië: Tasmanië. Het antwoord hierop is waarschijnlijk dat de Tasmanstraat in het Zeeheldenkwartier begint en dat de straatnaamgevers geen reden zagen om het stukje net over de Laan van Meerdervoort anders te noemen. 

Hoe dan ook, het is hommeles in en om Klein Tasmanië, sinds het gymnasium per 31 december 2020 de bruikleenovereenkomst opzegde. De verhoudingen staan intussen zo op scherp, dat de Haagse gemeente-raad eind oktober de wethouder Onderwijs vroeg om zich als bemiddelaar in de kwestie te mengen. Wat best bijzonder is.

Ruimte voor honderden fietsen

Vooruitlopend op de afloop - ik heb intussen nog geen witte rook uit stadhuis, gymnasium of speeltuintje zien komen – probeer ik de tegenstellingen in kaart te brengen. In de jongste berichten in de media lijkt het allemaal te draaien om de wens van het Haganum om fietsenrekken voor de leerlingen neer te zetten. 

Ik vind op internet een artist impression waarin dit tot uitdrukking is gebracht: het hele terrein is bestraat en van fietsenrekken voorzien, voldoende om honderden fietsen te stallen. Er staan er welgeteld drie ingetekend. En twee boompjes, niet te vergeten.

Maar er speelt meer mee, maak ik op uit de niet altijd even gelukkige citaten van het hoofd bedrijfsvoering van het Haganum, die het gymnasium als woordvoerder op dit dossier aanwees. Volgens hem wordt nu al elke centimeter van het terrein van de ‘ontzettend gegroeide’ school benut. (Even gecheckt: het Haganum groeide van 800 leerlingen in 2016 naar 838 in 2021.) Hij kaart daarom ook andere ruimtetekorten aan: parkeerruimte voor de docenten en buitenruimte voor de leerlingen. 

Bruikleen ‘uit goedheid’

Zijn uitlatingen in de media ademen een zekere teleurstelling, zelfs verbolgenheid over het buurtverzet. Dat kwam voor hem als een donderslag bij heldere hemel, lees ik. Terwijl, zegt hij, het gymnasium het stukje terrein ‘uit goedheid in bruikleen gaf’. En tijdig aangaf daarmee te zullen stoppen. Bovendien zo’n mooi plan heeft gemaakt. 

Tuinsfeer en bijenkasten

Uit nieuwsgierigheid duik ik dieper de annalen in. Dan blijkt dat de kiem voor de onenigheid tussen buurt en school al begin 2020 is gelegd. Toen het Haganum de eerste gesprekken aanknoopte met de buurt, niet over het tekort aan plekken om je fiets te stallen, maar het gebrek aan buitenruimte voor de scholieren.

Een ontwerpbureau ging aan de slag met die opdracht. Het idee was een ‘tuinsfeer’ op te roepen in het gebiedje, ‘met zitplekken, bijenkasten, rubber schommelhangplekjes, een wilgenhut, rainchains, een amfitheater om te hangen en te klimmen’. Er kwamen prachtige schetsen, die de mensen achter Klein Tasmania het volle vertrouwen gaven dat er een mooi stukje groen zou ontstaan. Dat duurde tot het Haganum in de zomer besloot een ander ontwerpbureau in de arm te nemen voor een andere opdracht: fietsparkeerruimte creëren. Wat pas in februari 2021 bij een presentatie aan het licht kwam.

Tja, dat er dan een diepe vertrouwensbreuk ontstaat, begrijpt ook een kind dat niet op het gymnasium zit. Ik weet niet zeker of een wethouder Onderwijs, die bovendien vlak voor de verkiezingen zit, daar snel iets aan kan verhelpen.