Een toko op het Noordeinde

Over een paar dagen is het zover: dan is Noordeinde 122 het bruisend hart van Den Haag, de Indische hoofdstad van Nederland. “Dat zou mooi zijn!”, zegt Vivian Boon, directeur/hoofdredacteur van de uitgeverij en het maandblad Moesson, die hier vanaf 4 juni te vinden zijn.

Moesson mikt op iedereen die ‘iets’ heeft met Indië. En daar hoor ikzelf ook wel een beetje bij, want dertig jaar geleden ben ik met een vriend op reis gegaan naar Indonesië om naar de plek te gaan waar zijn oma en moeder opgroeiden. Op Midden-Java, bij Semarang, Salatiga, op een plantage die Tlogo heette. Toen wij er kwamen was het militair eigendom en stond er een groot hek omheen. We mochten er niet in, ondanks de oude plattegrond van de plantage die we lieten zien. Maar tot mijn verwondering is de plek nu omgetoverd tot een resort met vier sterren op Trip Advisor.

Trouwens, ik ben wel Hagenees, maar Indisch eten had ik niet van huis uit meegekregen. Dat leerde ik bij die vriend thuis. En daarna van Beb Vuijk, hoewel Lia Warani volgens de ingewijden beter was. En weer veel later, in de jaren dat mijn vader zijn familiekroniek schreef, bleek er ook een Indische tak van de familie De Zwart te zijn. Alleen heb ik die nooit gekend.

Hoe dan ook, Moesson ken ik uit begin jaren negentig, toen ik naar Indonesië ging. Internet en e-mail stonden nog in de kinderschoenen dus we bereidden onze reis naar Java voor met behulp van reisgidsen, landkaarten, verhalen van oma en moeder, tips van kennissen en de telefoon. Zo kwamen we uit bij Moesson, dat een boekje uitgaf met logeeradressen in Indonesië, waarvan wij blij gebruikmaakten.

Guling, sapulidi, korek kuping

Er wordt nog volop geklust in het nieuwe Haagse onderkomen van Moesson, maar als ik langskom legt Vivian Boon de verfkwast neer. Ze vertelt dat het ook zo’n dertig jaar geleden is dat uitgeverij en tijdschrift van Den Haag naar Amersfoort verhuisden. En dat de terugkeer naar Den Haag in het 66ste levensjaar van Moesson een nieuwe wending betekent. Want het Noordeinde wordt niet alleen de zetel van de uitgeverij en het onderkomen van de redactie, maar net als vroeger ook boekhandel, toko en ontmoetingsplek, waar lezingen, talkshows en exposities zullen worden gehouden. 

“Waar je terecht kunt voor verhalen, een kopje koffie met spekkoek of een Indische bonbon, maar ook je guling, sapulidi en korek kuping”, vat ze samen. Rolkussen, bezempje en oorlepel, vertaalt ze als ik haar glazig aankijk.

Vivian Boon zet zo het werk voort dat haar grootvader Tjalie Robinson – pseudoniem van Jan Boon, Indisch schrijver en journalist – in 1956 in het Statenkwartier in Den Haag begon. Hij wilde de Indische gemeenschap in Nederland een stem geven en verbinden; zij vindt het belangrijk om de verhalen, de Indische geschiedenis en cultuur door te geven aan de derde en vierde generatie – want dat zijn hun ‘roots’.  “We hebben abonnees van 19 en 103”, illustreert ze.

Wieg op de redactie

Dat ze in 2020 directeur/hoofdredacteur van Moesson werd, heeft zo moeten zijn, vertelt ze. “Mijn wieg stond op de redactie. Mijn grootmoeder Lilian Ducelle heeft de journalistiek bij mij geïntroduceerd. Ik koos mijn eigen pad na de middelbare school. Maar toen mijn oma overleed in 2013 heb ik wel contact gezocht met de toenmalige hoofdredacteuren. Ik vond het raar dat er niemand meer van de familie Boon betrokken was bij Moesson. Toen die twee jaar geleden wilden stoppen, kwamen zij bij mij uit. Zij zagen maar één geschikte opvolger.” Ze verruilde dan ook de redactie van het NOS-journaal voor Moesson. Meteen rees het idee om uitgeverij en maandblad terug te brengen naar Den Haag. En dat is dus nu een feit. Mooi, want ik denk dat Moesson wel een beetje soesa en riboet gaat brengen in de stad – om het op z’n Indisch te zeggen.