Triumph TR5

Soms heb je van die mijmermomenten dat je ineens een naam te binnen schiet uit voorbije jaren. En recentelijk was dat Helmie Schuilenburg. Zij zat achter mij in de klas op de Van Hoogstratenschool in de Spaarwaterstraat in Den Haag en zij was bevriend met Rita van Vught, die naast mij zat. Waarom vertel ik dit? Omdat Helmie zeer goed bedeeld was, wat mij als puberende autoliefhebber zeker niet ontgaan was. En zo kom ik eigenlijk op de overeenkomst met de Triumph TR5, die ook rijkelijk bedeeld was, maar dan met sportiviteit.

Wat is het toch eeuwig zonde dat er zo goed als niets meer over is van de Britse auto-industrie. Met veel warmte denk ik terug aan mijn jeugdjaren toen daar de mooiste en ook karakteristieke modellen geproduceerd werden in de jaren zestig en zeventig. Met merken als Austin, Morris, Riley, Wolseley, Triumph, Rover, Hillman, Singer en Sunbeam. Het bestaat niet meer. Gelukkig is een groot aantal een klassieker geworden en zijn deze nog in het bezit van liefhebbers, zodat we er nog steeds van kunnen genieten. Een topper was en is natuurlijk de Triumph TR5. Alleen al ernaar kijken geeft mij een warm gevoel. Niet verwonderlijk natuurlijk, want ook deze Triumph werd ontworpen door de Italiaanse designer Michelotti. De 2498 cc 6 cilinder motor met benzine-injectie onder de motorkap. Deze TR5 was leverbaar in zes kleuren. New White, Racing Green, Signal Red, Jasmin Yellow, Royal Blue en Valencia Blue. Op de optielijst stond de Overdrive, Spaakwielen en Tonneau Cover. Wat een karakteristiek frontje met die grote koplampen. Strakke lijnen en toch ook weer die ronde vormen. Prachtige wielen. Wat een nostalgie. Als ik het portier opende met een druk op de zo herkenbare deurkruk, hoorde ik het geluid dat elke Triumph toen voortbracht. Een bepaalde knik als hij in zijn deursteun viel. Wat mij altijd weer opvalt, is dat auto’s van toen zo’n stuk kleiner waren dan nu. Instappen was voor mij een beetje acrobatenwerk, maar als ik eenmaal zat op de simpele, leren kuipstoeltjes zonder alle poespas van nu met traploos verstelbare rugleuningen, lendensteunen, stoelverwarming enzo en mijn handen op dat eenvoudige, lekker aanvoelende en zeker niet-verstelbare stuur legde, dan was dat voor mij echt genieten. Kort schakelend pookje in het midden en uitzicht op een eerlijk houten dashboard met een paar fraai gevormde en eenvoudig bedienbare knoppen voor de meest essentiële functies. Kom daar nu maar eens om. Het kleine, maar voor mij zo vertrouwde Union sleuteltje omdraaien, even choken en dan die waanzinnig lekkere brom van de uitlaat als de motor aansloeg. Kap omlaag, versnelling in 1 en dan spoot je weg, goed gebruikmakend van de pk’s onder de motorkap. Hij stuurde lekker strak door de bochten en je voelde precies wat er onder de wielen gebeurde. Fantastisch, die allesoverheersende lucht van Engels leer in combinatie met Castrol olie. Mooi hè, die herinneringen!