Opel Rekord A Coupé

Ik denk dat de meeste lezers wel zijn opgegroeid met de Opel Rekord. Typisch zo’n vertegenwoordigersauto in die tijd. Het aantal uitvoeringen bij de Rekord was altijd volgens hetzelfde recept. Een twee-deurs, vier-deurs, station­wagon en een twee-deurs Coupé. En die laatste was dan een twee-deurs, waarbij het dak bij het achterraam sterk omlaag liep, maar waarbij alles hetzelfde bleef, zoals een superlange achterkant. Bij het vorige model was dat een gek gezicht, maar bij dit A-type, dat geproduceerd werd van 1963 tot 1965, was het wel een mooi slank gelijnd geheel.

Strak front met een brede, chroom omlijste grille, koplampen op de hoeken en een even zo brede slanke chromen bumper daaronder. Strakke zijkant, chroom omlijste ramen eindigend in een neergaande Coupé-lijn. Achterkant ook fraai breed en plat met eenzelfde slanke bumper. Duidelijk waren bij dit model nog de Amerikaanse General Motors invloeden, met name in het interieur, want kocht je bijvoorbeeld een lichtblauwe metallic exterieurkleur dan was het meubilair ook lichtblauw, de portierbekleding, het dashboard en ook het tapijt. Het viel nog mee dat het stuur zwart was uitgevoerd. Trouwens, het stuur was ook heel elegant en slank gestileerd en in het midden een halve maan claxonring. En keek je onder het stuur, dan zag je een set bruine kokosmatten. Heel normaal in die tijd. Ook normaal in die tijd was de lintsnelheidsmeter. Geen klok met een bewegende wijzer, maar een horizontale schaalverdeling van 0 tot 160 met daarboven een soort thermo-meterlint. Wel bijzonder bij Opel was dat het lint van kleur veranderde. Vanaf 0 tot 50 was het lint groen, daarna kleurde het oranje en bij 100 werd het rood. Briljant! Maar uiteindelijk is Opel met de mode meegegaan en werd het een snelheidsklok. Het dashboard zag er strak en simplistisch uit. Een zeg maar slanke, rechthoekige info-unit met daarin de lintkilometerteller met aan weerszijden een rond klokje met temperatuurinfo enzo. Daaronder op elke hoek drie tuimelschakelaars en in het midden vier waarschuwingslampjes. Dat was het dan. Daarnaast ruimte voor de inbouwradio, met daarnaast een analoog klokje en natuurlijk niet te vergeten de uitschuifbare asbak. In tegenstelling tot de andere uitvoeringen had deze Opel geen stuurversnelling, maar een pook op de middentunnel en dat was dan ook een van de weinig sportieve uitspattingen van dit model. Motorisch had je de keus uit een 1.5 of een 1.7 liter viercilinder motor en later ook een 2.6 liter zescilinder met 100 pk. Schakelen ging supersoepel en op rechte wegen reed hij comfortabel en stabiel, maar in bochten helde hij behoorlijk over. Het meubilair was typisch Duits. Fors, degelijk en goed verstelbaar. Kortom, een oerdegelijke Opel met een sportief elegante uitstraling.