Vauxhall VX4/90

Door mijn gedeeltelijk Engelse afkomst was ik als Haagse tiener erg gefocust op Engeland en ik had dan ook een aantal ‘Pen Pals’, leuke Engelse meiden met wie ik correspondeerde. Heel toevallig was een daarvan een minder jonge meid, maar een jeugdige moeder die als secretaresse werkzaam was bij een VW-dealer in Noord-Londen, Rose Reynolds. En waarom vertel ik u dit allemaal, vraagt u zich wellicht af? Omdat zij met haar man een Vauxhall VX4/90 reed. Een model dat we niet al te vaak in het Haagse hebben gezien, maar daardoor niet minder interessant. 

In de jaren mid-sixties was Vauxhall in het Britse als tegenhanger van Opel een oersaai product met de Victor-serie. Om hem wat uitstraling en pit te geven, introduceerde Vauxhall de VX4/90 en zoals zij zelf schreven ‘A blend of vitality and luxury power and richness’. Een luxe aangeklede Victor dus, met meer motorvermogen. En ik moet toegeven, hij zag er inderdaad goed uit. In die tijd leken auto’s nog niet zo op elkaar, dus herkende je een Vauxhall tussen de rest, terwijl het toch een gemiddelde sedan was. Zo herkende je deze 4/90 uitvoering direct aan zijn two-tone exterieur, zoals donkergroen met een lichtgroene zij-striping. Veel chroom. Chromen strips rond de ramen. Van voor tot achter strips op de randen, chromen strips aan de zijkanten om de two-tone kleur, chromen bumpers, chromen wieldoppen met sierranden en een chromen grille die er helaas wat blikkerig uitzag. Ook in het interieur was kwistig omgesprongen met chromen strips en randjes. Zelf was Vauxhall ook zeer enthousiast over deze 4/90 en schreef in haar folder: “De sierlijke VX4/90 is ook comfortabel, thermostatisch geregelde verwarming, bucket-seats vóór, vier armsteunen opzij en een centrale neerklapbare armsteun in het ruime achtercompartiment, steungreep op het dashboard, kaartentassen in de voorportieren, groot pakjesrek met afsluitbaar handschoenenkastje, toerenteller, lichtclaxon, ankerpunten voor veiligheidsriemen en een reusachtige bagageruimte”. Zaken die toen niet zo vanzelf-sprekend waren als nu. Bij de aanblik van het dashboard kwam de kwalificatie ergonomisch niet direct bij mij op. Achter het fraai gestylede stuur met een slank, ovaalachtig gevormd middendeel, voorzien van een uiteraard chromen claxonring, keek ik op vier klokken van gelijke grootte met daarin een olie- en temperatuurmeter, de tweede een toerenteller, derde de snelheidsmeter en in de vierde de ampèremeter en benzinemeter. Mooi geheel. Wat volledig ontbrak in deze Britse auto was warm notenhout, maar dat was ook niet zo’n Vauxhall-ding. Belangrijkste bij dit model was dat hij gebouwd was om snel en sportief mee te rijden. Zijn viercilinder motor met 1596 cc met twee carburateurs leverde 87 pk. De topsnelheid van 145 kilometer met een acceleratie van 0 tot 80 in minder dan elf seconden. Kortom, een luxe uitgevoerde, sportief bedoelde Britse ‘Opel’ die toch voor mij een typisch warm Brits karakter mistte.