Borgward Isabella

Als ik aan de Borgward Isabella denk, dan denk ik altijd ook even aan Wilfried Abraham. Een schoolvriend van de Van Hoogstratenschool. Hij woonde in de Moucheronstraat, waar ook onze klassenleraar de heer Jopp woonde. En daar komt het, de vader van Wilfried die organist was, had zo’n donkergrijze Isabella. Prachtig elegante auto’s, met name de Isabella Coupé. 

Hij werd geproduceerd van 1954 tot 1961 en toen is de fabriek failliet gegaan. Op zich had de Isabella een aparte vormgeving. Dat begon met de grille met het grote Borgward-logo. Smalle, oranje lampjes op de spatborden voor en een hoop chroom. Het was niet zomaar een auto, maar een voor de notabelen destijds en het had een imago van degelijkheid en betrouwbaarheid. De motor leverde 75 pk met een topsnelheid van boven de 150 kilometer per uur. Het interieur was zeker voor die tijd een plaatje van schoonheid. Het meest is mij het stuur bijgebleven. Prachtig, wit stuur met vier chromen spaakjes aan elke kant ter hoogte van ‘tien over half vier’, met in het midden een kleinere chromen ring als claxon. De interieur- en stoel-bekleding was een combinatie van crème-achtig wit met fris rood. Een fraaie combinatie die mooi combineerde met het crème-witte dashboard met een goudkleurige band. Achter het stuur een mooi gevormde info-unit met daarin een lintsnelheidsmeter. In het midden het contactslot met daarnaast twee knoppen. Daarnaast de aansteker en weer daarnaast nog drie knoppen. Alles zonder aanduiding waar ze voor dienden, maar dat zal de eigenaar wel snel onder de knie hebben gekregen, neem ik aan. De portieren hadden een fraai kaartenhouders vak, een armsteun en een deurhendel en twee draaihendels voor het raam en het tochtraampje. En dat laatste was wel bijzonder, want gebruikelijk was dat het tochtraampje naar buiten draaide, maar niet bij Borgward, want die draaide je een stukje omlaag. Veel minder inbraakgevoelig dus. Heel simpel, maar toch ingenieus voor die tijd was het stoelsysteem om de rugleuning te verstellen tot zelfs de ligstand. Niet dat de stoelen veel steun boden, maar dat was normaal in die jaren en dat gold ook voor het overhellen in de bochten. Ook bijzonder voor die tijd was de gescheiden ventilatie. De bestuurder en de passagier hadden hun eigen schuifhendels om de luchtstroom te richten. De achterbank was even mooi ontworpen en naast de armsteun zat er aan de zijkant eveneens een keurig asbakje. Linksachter lag een trekhendel om de bagageklep te ontgrendelen. Van achter het stuur had je goed zicht op de neus en ook rondom. De Isabella stuurde zeer nauwkeurig en lag comfortabel op de weg. Ja, eigenlijk verliep alles soepel, al moest het dan wel met enig beleid. Elegante auto!