Alfa Romeo Sud Ti

Van huis uit ben ik opgegroeid met de liefde voor Italiaanse auto’s. Mijn eerste auto was een gloednieuwe Fiat 850 Sport Coupé en dat warme gevoel voor het Italiaanse product ben ik nooit meer kwijtgeraakt. Ik kan mij nog de introductie van de AlfaSud herinneren. Ter promotie stond hij tentoongesteld in een warenhuis of modezaak in winkelcentrum In de Bogaard in Rijswijk, wat heel bijzonder was voor die tijd. 

Een heel interessante move van Alfa Romeo om begin jaren tachtig deze prijsprettige Alfa te introduceren met, nieuw voor dit merk, voorwielaandrijving. Zij hebben er ook spijt van gehad, want met dit model is de kreet ‘ze roesten al in de folder’ ontstaan. Want inderdaad was dit het geval door een slechte metaalkwaliteit die de fabriek in het zuiden van Italië, vandaar de naam Sud, hanteerde. Desalniettemin heb ik drie Suds gehad met geen spoor van roest. Mijn eerste was de Sud Ti. Een waanzinnig mooie tweedeurs Sud-uitvoering, met een aantal sportieve elementen ten opzichte van de vierdeurs. Ik kan mij nog herinneren dat ik helemaal gek was van deze Ti en ben op een zondag bij de dealer gaan kijken met vriendin Sophie Bij, met de neuzen tegen de etalageruit. Een week later ben ik gaan proefrijden met een toenmalige vriend Peter de Klerk. Hoe heerlijk liet die demo zich ver in het rode vlak van de toerenteller jagen. Ik kocht de Sud Ti bij Alfa Romeo-dealer Hans Maasland in Valkenburg, van wie dochter Jacqueline in de jaren negentig bij mij solliciteerde en werd aangenomen als PR-assistente bij AkzoNobel in het kader van de viering van het 200-jarig bestaan van het merk Sikkens. Grappig hè, maar dat terzijde. Typerend voor de Sud was de schuin aflopende achterkant, eindigend in een loodrecht aflopende kofferdeksel. Allereerst twee grote portieren, een matzwarte grille met aan iedere kant twee Jodium koplampen en een spoiler onder de voorbumper en ook aan de achterzijde een spoiler die als een zwarte en dynamische band een nieuwe dimensie gaf aan de carrosserielijn. Sportieve velgen en rozetten op de bumpers. Bijzonder aan de Sud was dat hij vijf versnellingen had, want dat was in die tijd nog niet gebruikelijk. En vooral dat snerpende Boxer-motor uitlaatgeluid. Echt autorijden dus. En dat interieur, ook zoiets fraais. Mooi, dikleren driespaaks sportstuur dat verstelbaar was. Onder het stuur de choke en afgezien van de tuimelschakelaar voor de alarmknipperlichten geen knoppen. Ruitenwissers, verlichting, ruitensproeiers en claxon werden bediend door de stuurhendels links en rechts. Bijzonder was dat het contactslot links van het stuur zat. Mooie klokken waarvan één de standaard geleverde toerenteller, wat ook bijzonder was voor die tijd. Op het middenconsole nog drie naar de bestuurder gerichte meters voor onder andere de olie- en watertemperatuur. Wat was dat een heerlijke auto en hij lag als een bok op de weg.