Simca 1200S Coupé

Nu ben ik nooit zo’n liefhebber geweest van het Franse merk Simca, want de afwerking vond ik altijd typisch Frans. Maar de Coupé vond ik toch wel een beauty. En geen wonder, want die was ontworpen door de Italiaanse designer Giorgetto Giugiaro van de ontwerpstudio Bertone. En ja, dan krijg je natuurlijk iets moois. 

Een lijnenspel dat leek op de Fiat 850 Sport Coupé. Ik kon er vaak en met genoegen naar kijken, want schuin boven ons op de Carel Reinierszkade woonde de familie Van Sonderen die er zo een hadden in het donkergroen. Hij stond dus vaak voor de deur. Ik kan mij nog herinneren dat dochter Loekie met de Coupé op stap wilde, maar dat hij niet wilde starten. Ik legde haar vader en broer uit hoe je hem moest aanduwen en nam zelf plaats achter het stuur. Gang maken in zijn twee, contact aan en koppeling op laten komen, maar helaas ook dat mocht niet helpen. Irritant natuurlijk, maar dat terzijde. Trouwens, als ik aan de familie Van Sonderen denk, dan denk ik ook weer aan die heerlijke Indische maaltijden die zij haalden bij Toko Tante Truus en Paatje op het Stuyvesantplein. Regelmatig mocht ik dan mee-eten, maar ook dat terzijde. Zoals gezegd, een fraai en elegant Coupé model. Veel chroomaccenten en luxe afgewerkt. In tegenstelling tot het broertje de Simca 1000, die er meer uitzag als een doosje, was de 1200S Coupé een zeer gestroomlijnd model. Grote raamoppervlakken, sportieve neus met twee verstralers in de grille en zwarte ventilatieroosters op de motorkap, waaronder echter geen motor lag, want die lag achterin. Een viercilinder 1204 cc met 80 pk op de achter-wielen. Hoewel er in die tijd nog niet echt gebruikgemaakt werd van lichtmetalen velgen, zagen de wielen van deze Coupé er toch sportief uit door de apart gevormde wieldoppen. De instap was door de brede portieren royaal. Naar achteren was het zoals gebruikelijk bij Coupés wat lastiger, maar eigenlijk was het bankje daar ook niet echt geschikt voor volwassenen, maar prima voor kleine kinderen of wat bagage. Het interieur was mijn grootste probleem. Het sportstuur was in een te lichte houtkleur en het dashboard had drie mooie klokken, maar de houten afwerking was een beetje goedkoop plakplastic en het metaal rond de tuimelschakelaars was wat blikkerig. De kuipstoelen zagen er overigens prima uit, alleen was de rugleuning niet verstelbaar, maar dat was normaal voor die tijd. Op zich zat je lekker achter het laagstaande stuurtje. Rijden met de Coupé was ook een genoegen. Deze Simca was erg wendbaar, snel en stabiel. Schakelen deed hij heel soepel en dat was maar goed ook, want als je lekker sportief wilde rijden, moest je hem flink op toeren houden en frequent schakelen, wat het rijden alleen maar leuker maakte. Tjonge, wat konden die Italianen toch mooie auto’s ontwerpen. Nog steeds trouwens!