Toyota Corolla Coupé

In de jaren zeventig, ik was toen een jaar of twintig, had ik in Den Haag een vriendin, Karen de Vries. Zij woonde in de ‘Chinese Muur’, zoals die toen werd genoemd, in de Landré­straat op de hoek aan het begin van Kijkduin. Haar vader, die zelf een mooie donkergroene Jaguar reed, kocht voor haar moeder een Toyota Corolla Coupé bij de importeursshowroom aan het De Savornin Lohmanplein. Ik weet het nog goed, want ik was erbij. De Opel Kadett, waar ik soms in mocht rijden, werd ingeruild. Spannend allemaal!

Zelf was ik aan het sparen voor een nieuwe Fiat 850 Sport Coupé, maar deze Corolla Coupé zag er ook prima uit. De mosterdgele kleur was op dat moment zeer modern. Toyota was trouwens in die tijd een merk dat voor autoliefhebbers niet kon, maar wel een goed product leverde voor een schappelijke prijs met veel luxe. Nu weten we wel beter. Het ontwerp zag er heel elegant uit. Mooie chroomaccenten. Een beetje blikkerig als je het portier opendeed, dat wel. De zit achter het sportieve imitatie-houten stuur was plezierig op  de skaileren stoeltjes. Dashboard zag er strak uit met mooie klokken en het korte versnellingspookje schakelde strak en sportief. Wat mij het meest bijstaat, is dat deze Corolla zo makkelijk berijdbaar was. Geen enkele gewenning was nodig. Instappen, starten en zorgeloos wegrijden. Alles was makkelijk te bedienen. De koppeling, versnelling, knoppen, noem maar op. Jammer alleen dat als je de rugleuning naar voren klapte voor een ‘makkelijke’ instap naar achteren, deze niet automatisch terugkwam in de ingestelde
leuningstand. Eerlijk gezegd was het allemaal een beetje plastic-achtig en blikkerig, en dat merkte je vooral als je de achterklep neerklapte. Wat mij nog goed bijstaat, is dat als je de contactsleutel terugdraaide, je een knopje moest indrukken
voor een laatste draai om hem uit het contactslot te halen. Probleemloos, geruisloos, makkelijk te bedienen, kortom een merk met een hoog klant-tevredenheidsgehalte. Het bewijs is inmiddels geleverd, maar dat wisten we toen nog niet. Opvallend voor die jaren en natuurlijk een slimme marketing-truc was dat deze Toyota’s zo luxe en
compleet uitgevoerd werden. Veel chroom, getint glas, geïntegreerde hoofdsteunen in de stoelen, achterruitverwarming en meer van dat soort zaken die toen nog niet zo gewoon waren als nu. Naar mijn idee was dit een van de leukste modellen die Toyota geproduceerd heeft naast de
Celica, want daarna is het allemaal wat saaier en grijzer geworden. Slim detail vond ik ook dat dit model niet was uitgevoerd met de toen zo gebruikelijke zichtbare druk- en trekknopjes aan de binnenzijde op het portier voor de deurvergrendeling, maar minder zichtbare kunststof flapjes naast de deurhendels. Tja, grappig, wat is er toch veel veranderd in zo’n veertig jaar. Een onbekend en wat onbemind Japans automerk dat nu aan de top staat voor wat betreft kwaliteit en betrouwbaarheid. Mooi hè, dat jeugdsentiment!