Fiat 500D

Heel mijn jeugd en tienerjaren was daar de Fiat 500. Vreemd genoeg heb ik er nooit een gehad, maar ik heb wel vaak achter het stuur gezeten in de showroom van Fiat dealer Swart in de Parkstraat en er later mee proefgereden. Een heerlijk, lief ogend mini-model auto, dat in Italië bedoeld was voor arbeidersgezinnen die tot dan toe gebruik maakten van scooters. Het was duidelijk dat beredeneerd werd vanuit de thuismarkt, want Italianen hadden in de jaren vijftig en zestig inderdaad de lengte van Willy Alberti. 

Als ik nu een 500’tje tegenkom met een Hollander achter het stuur, ziet het er echt beangstigend uit.  Ik denk dat iedereen hem leuk vindt. Toen en nu nog steeds. Motorisch gezien was het destijds ook al minimaal en nu bijna onverantwoord. Een twee cilinder luchtgekoelde motor met 594 cc en slechts 18 pk met een topsnelheid van 95 kilometer. Om vanuit stilstand op de 80 kilometer te komen, moest je 25 tellen wachten en zeker geen tegenwind hebben of een vrachtwagen naast je. Met zijwind was je natuurlijk helemaal jarig. Daarom hadden veel 500-rijders een zak zand in de bagageruimte onder de ‘motorkap’. Het interieur was natuurlijk ook echt Spartaans. Het dashboard was van metaal, in dezelfde kleur gespoten als de buitenkant, met aan de onderkant een zwarte, wat opgevulde stootrand. Recht voor je de snelheidsmeter met de optimistisch afgebeelde snelheid van 120 kilometer. Links en rechts daarvan een controlelampje voor de knipperlichten en de verlichting. Het leuke was dat je die lampjes kon draaien, waardoor zij sterker of minder sterk straalden. Een soort dimbare dashboardverlichting dus. In het midden het contactslot met links en rechts daarvan een tuimelschakelaar voor de verlichting en ruitenwissers, met daarboven een asbakje. Achter het stuur links twee achter elkaar geplaatste hendels. De langste voor dimlicht en grootlicht en de kleinere voor de knipperlichten. Links en rechts van de versnellingspook zaten twee omhoog-trekhendeltjes. Eén was de choke en de rechter de starter. Een grote fun-factor was het standaard open vouwdak. Plastic hendeltje omlaag en hup naar achteren vouwen. Té leuk! Het meubilair was naar de maatstaven van toen ook al erg Spartaans. Een dun met skai bekleed stoeltje dat je in zijn geheel naar voren moest klappen voor de in- en uitstap naar achteren. Voor de rest niets verstelbaar. Handig en ook heel inbraakgevoelig waren de zogenaamde tochtraampjes die je in het voorportier kon openzetten. Sturen ging natuurlijk vederlicht en dat gold ook voor de bediening van de koppeling. Het gaspedaal was een soort van lepeltje dat bevestigd was aan het middenconsole dat je naar achteren moest trappen. Het rempedaal moest je flink omlaag trappen om de trommelremmen hun werk te laten doen. Schakelen deed deze 500 plezierig en dat was prettig, want om hem lekker op snelheid te houden moest dat veelvuldig gebeuren. Superleuke auto!