Ford 17M

Recentelijk reed ik over de Carel Reinierszkade; die kade waar ik een groot deel van mijn jeugd op het tweede gedeelte heb gewoond en waar op het derde gedeelte ook Bridgit Maasland in haar jonge jaren gewoond heeft, en zag daar een lichtblauwe Ford 17M staan uit 1964. Leuke, Haagse meid die Bridgit overigens, maar dat terzijde. Natuurlijk ben ik even uitgestapt om deze klassieker te bewonderen. 

Een Duitse Ford met een typisch Amerikaanse inslag die door zijn bijzondere vormgeving de bijnaam ‘Badkuip’ had meegekregen. Typisch Amerikaans was dat als je bijvoorbeeld een lichtblauwe uitvoering koos, ook alles blauw was in het interieur. Blauw dashboard, blauw stuur en blauwe skai bekleding. Hij had een forse, chromen grille, chromen bumpers, chromen raamomlijsting, chromen zijstrips, chromen wieldoppen en het middenstuk aan de achterkant was een chromen plaat met daarboven een chromen strip en aan de onderkant een chromen bumper, maar wel met rubber rozetten. Ook in het interieur was het klokkenpaneel achter het stuur een matchromen unit en natuurlijk de tweederde chromen claxonring en dan laat ik de chromen buitenspiegel en de chromen ruitenwissers nog maar even buiten beschouwing. Maar gek genoeg zag het geheel er toch beschaafd en aantrekkelijk uit. In 1964 kostte deze 17M 7.885 gulden. Ik heb het dan over de serie die van 1964 tot 1967 geproduceerd werd, want daarna kreeg hij een facelift tot 1971. De 17M had een vier cilinder motor met 1498 cc en 67 pk. Het model was ook leverbaar met een zes cilinder motor met 1998 cc en 90 pk, met een topsnelheid van 160 kilometer. Er was zelfs een 20M TS met 100 pk. Schakelen deed je toen met een fors hendel aan het stuur, waarvan de mechaniek wat hakerig werkte. Ford was met name in die tijd een vertegenwoordigers-familieauto, want hij was ruim voorin, achterin en in de bagageruimte. Hij was ook zeer op comfort afgestemd, wat je ook merkte als je scherp de bocht door ging met enig overhellen en de wegligging was wat zweverig op hogere snelheden.
Voorin had deze Ford bekrachtigde schijfremmen en achter trommelremmen. In het interieur drong zeker bij de V6 motor nauwelijks motorgeluid door. Het dashboard zag er verzorgd en ergonomisch uit en symmetrisch wat het klokkenpaneel betrof. Zoals gezegd een lichtmatte, chroom uitgevoerde snelheidsmeter in het midden en aan weerszijde twee kleine, ronde klokjes met info over de benzinevoorraad enzo. Daaronder ook mooi gegroepeerd aan weerszijde twee knopjes. Opvallend zaten in de rand van het stuur soort van duimindrukken rondom, voor een optimaal stuurcomfort. Het deed mij altijd denken aan hoe wij als kwajongens met het grootste plezier onze duimen indrukten in de stopverf bij net geplaatste ramen, maar ook dat terzijde. Bij de facelift in 1971 werd het allemaal wat saaier. Maar al met al een opvallende Ford.