Fiat 125

U weet dat ik een liefhebber ben van het Italiaanse product. En een van de superfraaie Fiats eind jaren zestig was de Fiat 125. Een periode van het vierkante design en deze 125 was daar een mooi voorbeeld van. Als ik aan de Fiat 125 denk, schiet mij direct de donkerblauwe van de ouders van mijn klasgenote Emilie Dane te binnen.

Mooie meid trouwens. Roze lippenstift, lichtblauwe angora trui en een grijze minirok, als ik het mij nog goed herinner. Haar zuster was Nederlands kampioene waterskiën en het familiebedrijf heette Dane’s Aquasport. Waarom vertel ik dit? Omdat Emilie’s moeder ons in hun Fiat 125 naar een school bracht waar wij beiden examen moesten doen. En ja, wij zijn allebei geslaagd. Maar terug naar de Fiat. Een fraai, zoals gezegd, vierkantachtig model met veel beschaafd chroom. Fraaie, rechthoekige grille met aan elke kant twee vierkante koplampen. Een enorm verkoopsucces is hij nooit geworden, maar dat is Fiat eigen. Zij zijn heer en meester in het produceren van kleine modellen en zodra ze groter worden, dalen de verkoopcijfers, maar dat zegt niets over de schoonheid van het model, want die waren altijd top. De 125 werd in 1967 geïntroduceerd en in totaal werden er 603.870 exemplaren van geproduceerd. In 1967 stond dit model voor 8.599 gulden in de prijslijst. Onder de motorkap lag een vier cilinder benzinemotor met 1608 cc en 100 pk met een topsnelheid van 160 kilometer. Opvallend was de wat hoge zit achter het fors omhoogstekende stuur. Mooi dashboard. Zeer comfortabele stoelen, waarbij het zitvlak, typisch Italiaans, redelijk kort was. Ik kan mij
nog goed het rugleuningverstelsysteem herinneren. Zo slim! Onderaan de stoel een ronde knop. Als je hem omhoog trok, veerde de rugleuning tegen je rug en kon je hem zo in de gewenste stand zetten. Om de stand te verfijnen kon je de ronde knop draaien. Doordacht hè? Het dashboard zag er heel luxe uit. Contactslot links onder het stuur en de versnellingspook was mooi omvat door een leerogende hoes. Alles in deze Fiat was gericht op comfort en luxe. Rijden in de 125 was dan ook een genoegen. Vooral omdat, zoals elke Fiat, hij je van nature opzweepte tot een sportief rijgedrag met de merkbare wens om flink in de toeren gereden te worden. Achterin zat je ook heel comfortabel en de vierkante achterkant bood royale ruimte voor de bagage. Afgezien van de diverse logo’s op de auto vond Fiat het in die tijd ook nog nodig om het Fiat-logo als transparante sticker midden onderaan de achterruit te plakken. Jammer dat je dit model bijna nooit meer op de weg ziet, maar de herinnering blijft. Ook die aan Emilie.