Triumph 1300

Ja, ik weet het, ik ben bevooroordeeld, want ik heb een zwak voor Britse en Italiaanse automerken. Het Engelse zal waarschijnlijk komen door mijn gedeeltelijk Engelse afkomst en het Italiaanse waarschijnlijk omdat ik ben opgevoed met Fiats in mijn omgeving, maar dat terzijde. Laten we het over de Engelse Triumph 1300 hebben.

Een model dat als een soort van opvolger van de legendarische Triumph Herald kwam. “Britain’s best equipped car next to the big ones”, zoals zij zelf schreven in hun folder. Een model dat nauwelijks verkocht werd in Nederland. Maar wat is dan de link met Den Haag, zult u zich wellicht afvragen. Herinnert u zich nog mijn verhaal over de Triumph Herald, waarbij ik vertelde over de Engelse moeder van onze buurvrouw Beijlsmid aan de Carel Reiniersz-kade die bij haar kwam logeren met haar Triumph Herald? Nou in 1965 kwam ze weer, maar toen met de nieuwe Triumph 1300 in de lichtblauwe kleur Wedgwood. In die tijd las ik de Engelse autobladen zoals AutoCar en wist precies alles over dit nieuwe model. Optimale communicatie dus, in mijn beste Engels. En het was ook een bijzondere auto met veel innovatieve aspecten die in geen enkel opzicht meer leek op de Herald en meer een kleinere vierdeurs Triumph 2500 was. Nieuw voor Triumph met dit model was voorwielaandrijving, wat positieve effecten had op de wegligging en het rijgedrag en natuurlijk niet te vergeten de ruimte in het interieur door het ontbreken van de middentunnel voor en achter. Ook nieuw was de allround onafhankelijke vering en de schijfremmen op de voorwielen. De unieke, korte draaicirkel werd ook bij dit model doorgevoerd. In het interieur zaten veel noviteiten. Niet nieuw maar wel mooi was het walnotenhouten dashboard en portierlijsten. Geeft een Engelse auto toch dat extra cachet. Het stuur zag er niet bijzonder spannend uit, maar het feit dat het in hoogte en diepte volledig verstelbaar was, maakte het wel bijzonder voor die tijd. Bij het design van het dashboard was goed nagedacht over symmetrie. Naar mijn idee iets te veel, want het was niet echt boeiend. Wel apart was de rode unit in het midden achter het stuur dat ze ‘all systems go dial’ noemden. Een waarschuwings-systeem met acht lampjes in één klok die info gaf over het contact, olie, choke, brandstof, handrem, groot licht en de knipperlichten. Waarschijnlijk waren ze bij het eerste ontwerp de asbak vergeten, want aan beide kanten van het dashboard zaten twee spuug-lelijke asbakken alsof die er later opgeplakt waren. Prachtig vond ik de ‘fold away window winders’, zeg maar inklapbare wegwerpmolens om de ramen te bedienen. Automatisch inklapbaar om ruimte- en veiligheidsredenen en na deze Triumph nooit meer gezien. De voorstoelen waren in lengte, hoogte en helling verstelbaar. Ik heb hem nooit zo leuk gevonden als de Herald, maar het was een innovatieve auto voor die tijd. Helaas bracht de Britse auto-
industrie zichzelf om zeep.