Fiat 1100D

De eerste auto waar ik regelmatig in heb gereden na het behalen van mijn rijbewijs was de Fiat 1100D. Een donkergrijze, met fraaie, donkerrode skai bekleding. Ik denk dat ik toen al besmet was met de liefde voor het Italiaanse product. Van kinds af aan ben ik opgegroeid met het merk Fiat, dus dat verklaart veel denk ik. Voor een beginner trouwens best een lastige auto om een goede verhouding te vinden tussen de zeer korte stuurversnellingschakelingen en het recht opstaande uit de bodem komende koppelingspedaal. Maar alles wende gelukkig, dus ik kijk er met veel plezier op terug.

Ik praat nu over eind jaren zestig. Een vierdeurs middenklasser, met een zeer herkenbare vormgeving. In die tijd leken auto’s nog niet op elkaar door toedoen van de toen afwezige windtunnel-obsessie. Strakke Italiaanse vormgeving, dus van goede kwaliteit, want dat hoorde en voelde je als je het portier opende en sloot. Vooruitstrevend voor die tijd was dat je de zitting van de achterbank naar voren kon klappen en zodoende de rugleuning plat kon leggen, zodat er meer bagageruimte ontstond. Voor die tijd een prima zit achter het niet-verstelbare stuur. Niet al te veel support in de overigens goed verstelbare stoelen, maar ja wisten wij toen veel van wat er nu allemaal mogelijk is. Het dashboard, zoals toen gebruikelijk, was van metaal in dezelfde kleur als de buitenkant, met voor je een brede, overkapte unit met een lintsnelheids-meter en info over de benzine- en kilometerstand. Links daaronder twee tuimelschakelaars voor de verlichting en rechts twee tuimelschakelaars voor de ruitenwissers en blower. In het midden van het dashboard het contactslot met daaronder vier mooi vormgegeven trekknoppen voor de choke, handgas en verwarming en een rubber drukknop voor de ruitensproeiers. Centrale deurvergrendeling hadden we nog niet in die tijd. Het portierslot zat aan de bestuurderszijde en dus moest je de passagiersdeur vanaf de binnenkant ontgrendelen. Niet al te elegant dus als je een meisje wilde laten instappen, wat voor mij in die periode zeer actueel was als enthousiaste ‘casanova’, maar dat terzijde. Aan deze Fiat heb ik mooie herinneringen. Ik parkeerde hem altijd in de Trompstraat als ik ging dansen bij Dansschool Van der Meulen aan de Laan van Meerdervoort, waar ik ook mocht voordansen in de zijzaal, terwijl Truus van der Meulen dat deed in de grote zaal met Benno Wesseling. Grappig was dat je deze Fiat nooit hoefde te choken. Hij startte altijd prompt. Later is deze Fiat verkocht aan schoolvriend Peter Glas die politie-agent is geworden.
Ik ben nog op zijn bruiloftsfeestje geweest en daarna heb ik hem nooit meer gezien en ook deze grijze Fiat niet. That’s life!