Morris Minor 1000 Traveller

Je ziet ze nog wel eens rijden als promotie-auto voor cateringbedrijven gespecialiseerd in English High Teas. Precies, de Morris Minor 1000 Traveller uit begin jaren zestig in een besteluitvoering, maar dan met die karakteristieke houtafwerking. Mijn tante Marjorie uit Hove bij Brighton in Engeland had er zo een, dus ik heb hem van dichtbij meegemaakt. Een lichtblauwe, een kleur die heel populair was bij de Morris Minor in die tijd. Ik zag deze Traveller in mijn jonge jaren wel eens staan in de showroom, ach wat heet showroom, van Garage Bolland in de Fahrenheitstraat, waar mijn vader de ex-garagebox van Pia Beck huurde. 

Het grappige van die tijd was dat auto’s helemaal niet op elkaar leken. De windtunnelstroomlijning was nog niet ontdekt en de Morris Minor was in de Sedan-versie een aaibaar bol autootje en dat had de Traveller ook aan de voorkant, met een eigen karakter. Leuk detail was het chromen handvat met logo bovenop de motorkap. En natuurlijk het gaatje in de bumper waar de slinger in paste als hij niet wilde starten en aangeslingerd moest worden, zoals dat heette. Design was blijkbaar nog helemaal geen punt, want als je zag hoe lelijk de benzinetank-toevoer was ontworpen aan de zijkant met een rubber manchet en tuut en daarop een niet-afsluitbare draaiknop. Onbegrijpelijk, maar waarschijnlijk wel praktisch. Ik kan mij nog herinneren dat deze Minor eigenlijk een heel kale was wat het interieur betrof. Het dashboard, dat helemaal van metaal was in dezelfde kleur als de buitenkant, zat slim in elkaar. In het midden een grote klok als snelheidsmeter, met daarin de benzinevoorraadmeter en wat lampjes. Daaronder een aantal trekknoppen en in het midden daarvan het contactslot. Links daarvan en ook rechts daarvan een dashboardkastje. Dus voor de ombouw van rechts- naar linksgestuurd hoefde je alleen het stuur en de pedalen te verplaatsen. Het stuur vond ik erg mooi. Niet plat, maar drie series chromen spaakjes liepen naar het dieper gelegen stuurcentrum waar je eigenlijk de claxon zou verwachten, maar dat was niet het geval. Daarvoor drukte je op het richtingaanwijzerhendel. De deuren waren eenvoudig afgewerkt met een opvallend langwerpig opgevouwen lapje leer als lus, waaraan je hem dicht kon trekken. Eenvoudige stoeltjes die niet verstelbaar waren en die je naar voren kon klappen om de achterbank te bereiken. De bagageruimte bereikte je door twee halve achterdeurtjes te openen. Vlakke laadvloer, met daaronder het reservewiel. Eigenlijk niet zo spannend, maar deze Morris Minor 1000 Traveller had wel karakter en nog steeds. Als vertolking van het mooie romantische Engelse Country Life. En wat ik het allermooist vond en inderdaad nog steeds vind is als je deze Morris start. Dat mooie donkerbruine motor- en uitlaatgeluid, met zo’n prachtige sound als hij wegrijdt en van 1 naar 2 schakelt. Ik zal ook nooit die interieurlucht vergeten wat een mengsel was van leer en Castrol olie. Heerlijk!