Chevrolet Bel Air Sport Coupé

Als ik aan Chevrolet denk dan komen toch altijd de jeugdherinneringen boven uit de jaren zestig. In die tijd profileerde een geslaagd zakenman zich door een Amerikaan te rijden. Flinke slagschepen, waar nog ruimte voor was op de wegen en het ging toen allemaal nog niet zo snel, waardoor de toch wat minder strakke wegligging niet zo opviel. Milieu was nog niet uitgevonden en een benzineverbruik van één op een emmer was blijkbaar ook geen punt. Allemaal onderdeel van ‘The American Dream’. 

Alles wat toekomst had was Amerikaans. Op de radio en de nog schaarse zwart-wit tv’s met de Dean Martin en Perry Como Shows. Flitsende Amerikaanse bakken met die enorme, scherpe vinnen en achterlichten zoals op de Chevrolet Impala. Banken voorin en veel leuke meiden met petticoats. Weet u nog? Ik mocht er graag naar kijken. Begin jaren vijftig liep deze Chevrolet Bel Air Sport Coupé van de band. Het zag er toen wat beschaafder uit dan de modellen daarna, maar toch wel een enorme hoop auto. Het meest opvallende was - en is nog steeds - de grille. Wat een partij chroom en dat gold trouwens voor de hele auto. Waar je ook keek, overal randjes en strips die je tegemoet glommen. Mooi, dat Chevroletlogo op de bolling van de motorkap. Overigens onder die enorme motorkap lag een acht cilinder 4342cc motor met 164 pk. Zijn top was 165 kilometer per uur. Jawel, bovendien vijf meter lang en bijna twee meter breed. In 1955 kostte dit model 13.900 gulden en in totaal werden er 185.562 exemplaren van geproduceerd. Misschien komt het nog eens terug, maar prachtig was die extra optie van witte vlakken op de banden. Er zijn in die jaren heel wat bussen VIM doorheen gegaan om ze wit te houden, denk ik. Opvallend in die jaren was het gebruik van meerdere lakkleurencombinaties. En dan dat interieur. Ook enorm en niet alleen wat ruimte betrof. Het eerste dat opviel was het forse formaat stuur, met die fraai chromen claxonring. Over ergonomie werd in die tijd nog niet nagedacht. Een paar klokken voor je neus en her en der wat druk- en trekknoppen voor de standaardfuncties van licht, ruitenwissers en de choke. En natuurlijk chroom, veel chroom. En wat dacht u van het zitmeubilair? Niks zijdelingse steun, gewoon plat en een beetje verstelbaar naar voren en achteren. Rijden met zo’n slagschip was natuurlijk een kunst apart, zeker in Nederland, want in Amerika heb je veel langere wegen, waarbij je weinig hoeft te sturen. Maar in het Haagse was dat wel even anders. De Laan van Meerdervoort was nog het meest ideaal, maar bochten waren een ramp. Flink overhellen en veel stuurslagen naar links en naar rechts met weinig gevoel in het stuur door de enorme stuur-bekrachtiging. Maar wat een leven toen. Heerlijk ongecom-pliceerd, denk ik nu.