Honda Civic

Daar keken we in Nederland toch wel even vreemd van op. De komst van de Aziatische automerken. Een van de eerste was de Isuzu Bellel. Veel auto met luxe voor een prima prijs van 11.900 gulden, maar ja, wel Japans met een Amerikaanse inslag en dus vond men dat nog wat vreemd. Maar daarna volgden Toyota, Datsun en Honda. Merken waar in de beginjaren wat meewarig over gedacht werd, maar het zag er niet verkeerd uit en de prijzen waren prettig. 

Honda kwam met twee Madurodam-achtige modellen in 1966. De N360, een eigenwijs hoog doosje en de S800, een Coupé-versie daarvan. Dat doosje herinner ik mij nog goed, want een vriend van mij Henri die aan de Roggekamp woonde, kocht er zo een in het rood, waar we nog mee naar België zijn gereden met twee vriendinnen om te gaan dansen op een zondagmiddag in zo’n echt Belgisch danscafé waar een soort Eddy Wally optrad. Té leuk, maar dat terzijde. In 1972 werd de nieuwe Honda Civic geïntroduceerd. Een serieuze, compacte vierzitter met een modern uiterlijk en een hoog aaibaarheidsgehalte dat gelijk aansloeg bij jonge gezinnen en met name vrouwen. Ik zag het om mij heen gebeuren. Vriend Jaap Graswickel en zijn vrouw Ineke kochten een metallic blauwe en vriend Peter de Klerk en zijn vrouw Maria kochten - inderdaad - ook een metallic blauwe en velen met hen. Alles werkte licht en soepel en het was prima voor elkaar, maar wel met een Aziatische touch vanuit mijn toch wat vooringenomen beleving. Hij had een dwarsgeplaatste viercilinder motor die met 1.2 liter inhoud tweemaal zo groot was als zijn voorganger. Het unieke in zijn klasse was dat hij leverbaar was met een automatische transmissie, de Hondamatic. Het was een eigen constructie van Honda, waarbij je eigenlijk niet merkte dat de bak schakelde. Een groot voordeel was dat de Civic een zuinige motor had met veel praktische gebruiksmogelijkheden. Het model oogde vlot en zo reed hij ook, zeker in de Hondamatic uitvoering. De eerste Civics hadden nog geen derde deur maar een bagageklep. Maar al snel kwam de versie met de derde deur en werd het een van de eerste hatchback types met een praktische, neerklapbare achterbank. Eigenlijk was het een heel volwassen vierzitter. Voor een Japanner was de zit prima door op zich goede stoelen met een wat langere rugleuning en geïntegreerde hoofdsteunen die je kon verstellen tot slaapstoelen. Het interieur zag er netjes verzorgd uit. Het dashboard was van zwarte, harde kunststof met twee duidelijke klokken voor je en alle knoppen zaten op de plekken waar je ze ook zou verwachten. Standaard voorzien van een sigarettenaansteker en een radio, waarvan de antenne aan de rechterkant van de auto zat. Dit model bracht het echte succes van Honda in Nederland.