Triumph GT6

Ik weet niet of u dat ook wel eens heeft, maar soms zit je zo even te mijmeren en dan schieten je ineens namen te binnen van mensen met wie je plezierige momenten hebt meegemaakt in je jonge jaren in Den Haag. Pas nog Coby van den Broeck. Ze woonde aan het Isabella­land met haar moeder en haar zusjes. Ik kende haar van dansles en zij was schoolvriendin van Frances, met wie ik danste. Haar vader reed een donkergroene Triumph Herald en zo kom ik op de Triumph GT6. 

Een Coupé-uitvoering van de Triumph Spitfire, maar dan wel een heel speciale. Een daklijn die doet denken aan de legendarische Jaguar E-type met aan de achterkant de grote openklapbare achterruit, wat we nu een derde deur zouden noemen. Via die achterklep kon je toch 420 liter aan bagage kwijt. Afgezien van deze fraaie daklijn was de uitvoering van de GT6 grotendeels identiek aan de Spitfire. Grootste verschil lag onder de motorkap. De 1998 cc zes cilinder uit de Vitesse. Het leuke van de jaren zestig was dat autofabrikanten mooie en vooral betaalbare modellen bedachten voor het grote publiek. De Triumph GT6 was daar een mooi voorbeeld van. Nu oogt hij wat Madurodamachtig maar destijds was het een echt populaire liefhebbersauto. Net als de Herald en de Spitfire, ontworpen door de Italiaanse designer Michelotti en dat hielp enorm als het om mooi moest gaan. Lange motorkap die naar voren openklapte, zodat alle motoronderdelen makkelijk bereikbaar waren. Je kon zowat tussen de voorwielen staan. En over de voorwielen gesproken; die hadden een ongelooflijke korte draaicirkel, zodat je in menige straat in één keer kon keren. Uniek, op de Londense taxi na. Typisch Triumph, en dus ook bij deze GT6, was dat als je het portier opende hij op een bepaald moment een hard knikgeluid gaf. Grappig, want dat hoorde je alleen bij Triumph. Je moest wat acrobatisch zijn om in te stappen, maar als je dan zat, of liever gezegd lag, dan stond loodrecht voor je het driespakige sportstuur uit de Vitesse. Daarachter het mooi vormgegeven, walnoothouten dashboard. Mooie Smiths-klokken met snelheidsmeter en toerenteller en twee kleine voor de benzinevoorraad en de motortemperatuur plus vijf trekknoppen en tuimelschakelaars en natuurlijk het contactslot. Ergonomie was nog niet zo’n issue blijkbaar, want de knoppen en tuimelschakelaars oogden wat lukraak geplaatst. Zo heerlijk eenvoudig. Achter het stuur zat het hendel voor de richtingaanwijzers en rechts voor de standen van de verlichting. En op de middentunnel het korte, schuin het interieur inkomende schakelpookje en bovenop het dashboard een petieterig asbakje, waarbij er waarschijnlijk meer as naast ging dan erin, maar dat terzijde. Lekkere leren sportstoeltjes die alleen naar voren en naar achteren schoven, met als optie een leren middenarmsteun. Rijden deed de GT6 voortreffelijk. Heerlijk!