Austin Healey 3000 Mk III

Grappig, in voorbije jaren maakten automerken wagens die zij mooi vonden waarbij ze niet werden geremd door windtunneluitkomsten, benzineverbruik of een noodzakelijk familiegezicht. Auto’s leken dan ook niet op elkaar en waren vaak karaktervolle resultaten vanaf een eigenzinnige tekentafel. In dat opzicht is de autowereld toch wel flink veranderd, want het lijkt nu wel eenheidsworst. 

Neem nu de Austin Healey 3000 Mk III. Ergens in de jaren vijftig is er iemand geweest die met een blank vel papier achter de tekentafel is gaan zitten en deze karaktervolle 2+2 sportwagen heeft getekend. Gewoon omdat hij dat mooi vond, in opdracht van Dan Healey - die zo slim was om voor dit model Austin-onderdelen te gebruiken, zoals de motor uit het model Westminster - en hij showde deze auto op de London Motor Show. De toenmalige directeur van BMC, met Austin als een van de merken, vond dit zo’n mooi model dat er een samenwerking ontstond. De Austin Healey was geboren en werd een verkoopsucces. En nog steeds kennen wij hem als een op niets gelijkende Britse icoon die nog nooit van een windtunnel gehoord heeft. In Den Haag heb ik hem nooit in de showroom zien staan, maar wel bij Garage Poot in Leiden. En ja, ik heb er zelfs in gezeten. Voor mij ligt de folder die ik toen heb meegenomen. Een auto die in 1963 16.700 gulden kostte en waarvoor je nu zo’n 50.000 euro moet neertellen. Ik dek dat elke vijftigplusser dit iconische model wel kent. Lange neus, imponerend front, mooie glooiende aflopende zijlijn en een korte kont en natuurlijk prachtige, chromen spaakwielen. Een crime natuurlijk om die schoon te houden. En dan dat interieur. Een genot om naar te kijken. Twee kuipstoeltjes voorin, waarvan je alleen de rugleuning naar voren kon klappen om achterin plaats te nemen op twee kuipvormige zitjes. Nou ja, zitjes? Ruimte voor twee peuters, maar ja, dat hadden ze zelf ook wel in de gaten, want het rugkussen van deze twee zitplaatsen was zodanig scharnierend opgehangen dat je ze kon neerklappen en er zo extra bagageruimte werd verkregen. Het dashboard, voorzien van mooi walnotenhout, was zodanig slim ontworpen dat het linker en rechtergedeelte naast het middenconsole eenvoudig verwisselbaar waren voor uitvoeringen met het stuur links of rechts. Het stuur was driespakig en stond loodrecht voor de bestuurder, die sowieso al weinig ruimte had tussen rugleuning en stuur. De kap was met twee haken makkelijk te ontgrendelen en vouwde je een-voudig naar achteren en was met een aparte hoes mooi weg te werken. Onder de motorkap een potente zes cilinder met 2912 cc en 150 pk die een topsnelheid van 200 kilometer mogelijk maakte. Rijden met de Austin Healey was echt hard werken. Geen stuurbekrachtiging, geen rembekrachtiging, zwaar te bedienen pedalen, kortom echt autorijden dus. Wat een beauty!