Skip to main content

Triumph TR5 PI


Soms heb je van die mijmermomenten dat je ineens een naam te binnen schiet uit voorbije jaren. En recentelijk was dat Helmie Schuilenburg. Zij zat achter mij in de klas op de Van Hoogstratenschool in de Spaarwaterstraat en zij was vriendin van Rita van Vught, die naast mij zat. Waarom vertel ik dit? Omdat Helmie zeer goed bedeeld was, wat mij als puberende autoliefhebber zeker niet ontgaan was. En zo kom ik eigenlijk op de overeenkomst met de Triumph TR5 PI, die ook rijkelijk bedeeld was, maar dan met sportiviteit. 

Wat is het toch eeuwig zonde dat er zo goed als niets meer over is van de Britse auto-industrie. Met veel warmte denk ik terug aan mijn jeugdjaren toen daar de mooiste en ook karakteristieke modellen geproduceerd werden in de jaren zestig en zeventig. Met merken zoals Austin, Morris, Riley, Wolseley, Triumph, Rover, Hillman, Singer en Sunbeam. Het bestaat niet meer. Gelukkig is een groot aantal een Klassieker geworden en zijn deze nog in het bezit van echte liefhebbers, zodat we er nog steeds van kunnen genieten. 

Een topper was en is natuurlijk de Triumph TR5 PI. Alleen al ernaar kijken geeft mij een heerlijk gevoel. Niet verwonderlijk natuurlijk, want ook deze Triumph werd ontworpen door de Italiaanse designer Michelotti. De 2498cc 6 cilinder motor met benzine-injectie onder de motorkap. Deze TR5 PI was leverbaar in zes kleuren. New White, Racing Green, Signal Red, Jasmin Yellow, Royal Blue en Valencia Blue. Op de optielijst stond de Overdrive, Spaakwielen en Tonneau Cover. Wat een karakteristiek frontje met die grote koplampen. Strakke lijnen en toch ook weer die ronde vormen. Prachtige wielen. Door mijn wimpers heen zie ik deze TR5 PI rijden in het mooie glooiende Engelse landschap of bij een typisch Engelse pub. Wat een nostalgie. Even een proefritje maken. Als ik het portier open, met een druk op de zo herkenbare deurkruk, hoor ik weer het geluid dat elke Triumph toen had. Een bepaalde knik als hij in zijn deursteun valt. 

Wat mij altijd weer opvalt is dat auto’s van toen zo’n stuk kleiner waren dan nu. Instappen is voor mij een beetje acrobatenwerk, maar als ik dan zit op de simpele, leren stoeltjes zonder alle poespas van nu, met traploos verstelbare rugleuningen, lendesteunen, stoelverwarming enzo en mijn handen sla om dat eenvoudige, lekker aanvoelende en zeker niet verstelbare stuur, dan is dat voor mij echt genieten. Kortschakelend pookje in het midden en uitzicht op een eerlijk houten dashboard met een paar fraai gevormde en eenvoudig bedienbare knoppen voor de meest essentiële functies. Kom daar nu nog maar eens om. Het kleine, maar voor mij zo vertrouwde Union sleuteltje omdraaien, even choken en dan die waanzinnig lekkere brom van de uitlaat als de motor aanslaat. De kap is omlaag, de versnelling in één en daar spuit ik weg, goed gebruikmakend van de pk’s onder de motorkap. Hij stuurt lekker strak door de bochten en je voelt precies wat er onder de wielen gebeurt. Fantastisch die allesoverheersende lucht van Engels leer in combinatie met Castrol olie. Mooi hè, die herinneringen!

John Vroom 

 


Details

  • Schrijver

    John Vroom
  • E-mail

    Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
  • Fotobijschrift

    Triumph TR5 PI
  • Editie

    5-2020

Meest gelezen artikelen