Grappig, dat ik vaak een klassieker in Den Haag tegenkom en dan gelijk moet denken aan een vriendin uit mijn jeugdjaren, die daar dan destijds in de buurt woonde. Dit keer was het een donkergroene Alfa Romeo GT 1300 Junior die geparkeerd stond aan het eind van de Laan van Meerdervoort vlakbij de ‘Chinese Muur’, zoals die flats aan de Landréstraat werden genoemd. Daar woonde mijn toenmalige jeugdliefde Karen de Vries, wier vader en moeder in het bezit waren van een Jaguar XJ6 en de Toyota Corolla Coupé - die al eerder in deze rubriek ter sprake zijn geweest, maar dat terzijde. 

Terug naar de Alfa Romeo GT 1300 Junior. Wat een fraai model was dat, en nog steeds. Zo jammer dat ik er begin jaren zeventig het budget niet voor had, want in 1970 kostte hij 12.980 gulden. Tegenwoordig moet je zo’n 25.000 euro aftikken voor een dergelijk model in goede staat uit deze periode. Wat heeft die Bertone toch een fantastisch mooi model ontworpen. In de loop der jaren kende het verschillende uitvoeringen, maar het model bleef grotendeels hetzelfde. Prachtige, lange neus met in het midden het grote Alfa Romeo logo. Strakke zijkant met mooie chroomomrande raampartij en een korte kont, met daarboven de typerende wat bolle, grote achterruit. Prachtig voor die tijd vond ik de in het portier weggewerkte mooi vormgegeven handgreep om de deur te openen, met in het midden daarvan het sleutelgat. Deze Alfa ademde elegantie en sportiviteit. Onder de motorkap lag een 4 cilinder benzinemotor met 87 pk en 1290 cc. Aandrijving via de achterwielen, vijf versnellingen, schijfremmen rondom en een topsnelheid van 170 kilometer. Grappig detail was ook dat je de achterklep moest openen via een hendel in de portierstijl. Ja, dat dashboard was ook een genot om naar te kijken vanaf de redelijk strakke stoeltjes en door het sportieve sportstuur. Volledig in houtfinish stijl. Voor je twee kloeke klokken voor de snelheid en de toeren, met daarnaast nog twee klokjes met info over de temperatuur, benzinevoorraad enzo. In het midden was er ruimte voor de inbouwradio en daarnaast het afsluitbare handschoenenkastje. Links van het stuur het contactslot en rechts een rijtje fraai gevormde tuimelschakelaars. Mooi was de bekleding van de portieren met een aparte draaiknop voor de tochtraampjes. Hoog op het middenconsole de naar je toe gerichte versnellingspook in een fraaie, leren hoes. Bijzonder waren de rem- en koppelingspedalen, want die stonden rechtop, net als bij de Volkswagen Kever, wat wel enige gewenning vroeg. 

Het gaspedaal was een soort hangende lepel die je omlaag moest trappen in plaats van gebruikelijk naar achteren. Het fijnste van deze Alfa - en eigenlijk alle Alfa’s - is het rijden. Als je hem startte, hoorde je meteen die diepe brom. Het schakelen ging licht en makkelijk en hij reed met een grote mate van gretigheid. Prima weggedrag. Kortom, een heerlijke rijdersauto. Een heerlijk merk en daarom rijd ik nog steeds Alfa Romeo, maar wel een Brera.

John Vroom