Austin Maxi

Ik kan mij niet herinneren dat ik hem vaak in Den Haag heb zien rijden, de Austin Maxi. Een superslim design van Alec Issigonis die ook de geestelijke vader was van de MINI. Een kleine auto met veel ruimte, en de wielen op de uiterste hoeken. Volgens hetzelfde concept tekende hij de Maxi. Groter, motor ook dwars voorin, een zee van ruimte en ook hier de wielen op de uiterste hoeken. Alleen de Maxi heeft nooit het succes van de MINI kunnen evenaren, maar dat terzijde. 

Wat ook niet meespeelde was dat de producent British Leyland in een moeilijk vaarwater zat door de vele stakingen met een matige productkwaliteit tot gevolg. Eigenlijk het begin van het eind van de Britse auto- industrie. Wat design betreft kunnen we niet spreken van een Britse Beauty lijkt mij, maar de belangrijkste USP was dan ook de praktische bruikbaarheid in het kader van ruimte. Opvallend was natuurlijk de grote vijfde deur, die toch redelijk uniek was voor die tijd en het inladen van goederen vergemakkelijkte. Door de multifunctionele mogelijkheden van de verstelbare achterbank kon de laadruimte ook praktisch vergroot worden. De rugleuning van die achterbank kon eveneens achterover geklapt worden, waardoor er met alle leuningen plat een tweepersoonsbed kon worden gecreëerd. 

Een andere bijzondere bijzonderheid was het Hydrolastic veersysteem, waarbij met vloeistof gevulde veerbollen de conventionele schroefveren en schokdempers vervingen. Grootste voordeel daarvan was dat de auto nauwelijks overhelde in bochten. Het meubilair was zeer gerieflijk. Voor de bestuurder was het zitten wat minder gerieflijk, want het stuur stond redelijk plat en je zat er dicht op. De pedalen zaten wat schuin rechts voor de bestuurdersstoel en stonden ver uit elkaar, waardoor je eigenlijk scheef zat. Doordat de motor niet direct reageerde op het gaspedaal ging optrekken vaak met wat horten en stoten. Het schakelen ging soepel, alleen het inleggen van de achteruit vergde een wat onnatuurlijke beweging door de pook eerst omhoog te trekken en daarna naar rechtsachter te bewegen.

De koppeling werkte licht en de Maxi was voorzien van rembekrachtiging. Geen stuurbekrachtiging en het opmerkelijke was dat de stuurinstallatie niet erg zelfcentrerend was, wat een soepel bochtengedrag niet erg bevorderde. Onder de motorkap lag bij de Austin maxi een 4-cilinder dwarsgeplaatste motor met 1748 cc en 92 pk met aandrijving op de voorwielen gekoppeld aan een 5-versnellingsbak, wat wel bijzonder was voor die tijd. 

De topsnelheid was 158 kilometer en in 1972 kostte hij 11.050 gulden. Wat dashboard betreft, vond ik het wel een beetje kale bedoening. Afhankelijk van de luxe versie had je een kunststof of een houten dasboard, maar het geheel had een wat kille uitstraling. Twee klokken achter het stuur, twee tuimelschakelaars links en twee rechts daarvan en de rest - zoals de radio en de schuifhendels van de verwarming en de ventilatie - samengevoegd in een vierkante unit in het midden van het dashboard. Onder het dashboard in het midden, een liefdeloze uitschuifbare asbak. Verchroomde randjes rond de units gaven het geheel nog wat cachet. Het concept was briljant, maar de uitvoering niet en hoe het met British Leyland is afgelopen, is nu helaas historie.

John Vroom