Opel Kadett

Tot in de jaren zestig had Opel alleen maar middenklassers gemaakt zoals de Olympia, Rekord en Kapitan, maar in 1962 introduceerden zij de Kadett A, bedoeld als tegenhanger van de succesvolle Volkswagen Kever. Design speelde toen nog blijkbaar een ondergeschikte rol, want hij zag eruit als een vierkant doosje. 

Hij mocht niet meer wegen dan zevenhonderd kilo, dus werd er gebruikgemaakt van zo licht mogelijke materialen. Het praktisch gebruik stond voorop, waarbij gelet werd op de minpunten van de Kever. Een grote bagageruimte dus, een beter presterende motor, betere verwarming en een beter uitzicht, en daar slaagde Opel dus prima in. In 1965 werd dit model vervangen door de Kadett B en leverbaar in een tweedeurs, vierdeurs, Coupé en Car-A-Van, zeg maar Combi-uitvoering. De mooiste variant vond ik natuurlijk de Coupé-uitvoering, maar ja, ik ben altijd al een Coupé liefhebber geweest. In tegenstelling tot de Kadett A was deze B-serie minder hoekig gelijnd en zelfs een beetje bol, vanaf de zijkant gezien. Standaard vond ik hem kaal uitgevoerd, maar in de luxere L-uitvoering werd het allemaal wat leuker met een klokje op het dashboard, sierringen rond de wieldoppen, parkeerlichten, achteruitrijlampen, bumperrozetten en een afsluitbaar handschoenenkastje. Maar het geheel zag er verzorgd uit. De moeder van mijn toenmalige vriendin Karen de Vries had een goudkleurige Kadett B en daar heb ik dan ook vaak in mogen rijden. Wat het rijden betreft kan ik mij nog goed herinneren dat het motorgeluid wat hijgerig klonk. Opvallend Opel was één universele sleutel voor beide portieren, kofferbak en contactslot. De sleutel had een aparte vorm en dat had te maken met het Amerikaans achtige contactslot, waar je hem tussenin schoof. Zette je de motor af, dan kon je in de bijna laatste stand de sleutel eruit halen. Dit was speciaal bedoeld voor Kadett’s die in een gemeenschappelijke garage gestald werden en zo zonder sleutel gestart konden worden om hem te verplaatsen. Tja, dat kon toen nog, terwijl het kofferdeksel en handschoenenkastje op slot bleven. Irritant vond ik altijd dat het stuur scheef stond, waardoor de linkerkant lager dan de rechterkant voor je stond. Opvallend was de vrij lange versnellingspook die je met vrij lange slagen min of meer omhoog en omlaag bewoog. De voorstoelen waren redelijk simpel en niet verstelbaar, anders dan ze omhoog te klappen voor de instap achterin. De zit was goed ook al gaven ze weinig zijdelingse steun. Het dashboard was vrij basic van opzet. Links van het stuur twee rijen tuimelschakelaars onder elkaar, daarnaast een drietal klokken voor de controlelampjes, de snelheidsmeter en de tijdklok. In het midden was er ruimte voor de optionele radio, asbak en sigarenaansteker, gevolgd door het handschoenenkastje. Het bochtengedrag was verre van strak met een flinke dosis overhellen. De bediening van de koppeling was licht. En dan te bedenken dat er zo’n 2,6 miljoen van deze B-serie zijn gebouwd. In 1973 werd deze B-serie opgevolgd door de C-serie.