Hillman Imp

Wat hebben die Britten toch leuke auto’s gemaakt! Herinnert u zich de Hillman Imp nog? In Nederland was het niet zo’n succes, maar ik kan mij nog herinneren dat ik de introductieshow bezocht bij de dealer ergens aan de Beatrixlaan. In die tijd heette het moederbedrijf Rootes en had als merken Hillman, Singer en Sunbeam. Net als met de Austin Seven en Morris 850 van de concurrent, BMC, brachten ze één model uit onder de drie merken met specifieke uiterlijke merkverschillen en prijsstellingen. 

Terug naar de Hillman Imp. Een lollig vierkante auto voor stadsgebruik met veel glas-oppervlak en vooral veel ruimte. Een 875 cc motor met 42 pk en een topsnelheid van 129 kilometer. De motor zat achterin met daarboven bagageruimte die je bereikte door de achterruit open te klappen. Als je dan ook nog de achterbank plat legde ontstond er, voor de normen van die tijd, een zee van bagageruimte. Voorin, waar je de motor zou verwachten, zat het reservewiel met nog wat ruimte voor een paar beautycases. Van bumper tot bumper was zijn formaat een ruime 3,5 meter lang, dus makkelijk te parkeren en zoals Hillman zelf zei: “An ideal car for town driving”. Het interieur was ook exceptioneel ruim. Het dashboard zag er toen zeer eigentijds uit met zoals zij zelf beweerden: “Easy-to-read instruments and finger-tip controls” en met dat laatste bedoelden ze twee uit het dashboardkomende stengels, één rechts en één links voor knipperlichten en lichtbediening. Het oogde in ieder geval leuk en aan de zijkant links zat het rubberen pompje voor de ruitensproeier en rechts het contactslot. Alles zeer symmetrisch. In het midden de eenvoudige schuiven voor de verwarming of ventilatie met een keuzeschuif waar je de lucht wilde hebben. ‘Car, Screen, Screen & Car of Off’. Helder, simpel en kom daar nu maar eens om. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik als vijftienjarige tiener bij mijn oom en tante in Maidenhead in Engeland logeerde en ik op een dag met een vakantieliefde achterin de lichtblauwe Hillman Imp, met haar moeder achter het stuur, ergens naar toe reed en dat bovenaan een heuvel voor het stoplicht de motor afsloeg en niet meer aan de praat was te krijgen. In mijn overmoedige enthousiasme riep ik: “Laat mij het maar even proberen” en met het grootste geluk van de wereld sloeg de motor, zonder dat ik iets speciaals deed, met een donkerbruine brom aan. U kunt zich voorstellen dat ik vanaf dat moment ‘de bink’ was, maar dat terzijde. Als ik er nog foto’s van terugzie verbaas ik mij over die mooie chroomaccenten rond de ramen, grille en die bumpers met die fraaie rubberen stootrozetten in de ‘de Luxe’ uitvoering. Niet dat de Hillman Imp dezelfde ‘kart’ eigenschappen van de Mini had, maar het kwam wel in de buurt. Een fel motortje en doordat Engeland redelijk heuvelig is waren de motoren daarop afgestemd en kon je redelijk lang doortrekken in de tweede versnelling. Wat een leuke auto en wat een mooie herinnering!