Alfa Romeo Alfetta 1.8

Als je nu kijkt naar het wat magere aanbod van Alfa Romeo modellen met de Giulia en Stevio kun je je bijna niet meer voorstellen dat dit karaktervolle Italiaanse merk in de jaren zeventig een succesvolle brede modelrange had. Begin jaren zeventig zag Alfa de noodzaak haar modellenreeks te vernieuwen en werd de opvolger van de Berlina 1750 geïntroduceerd. Het was een beetje het begin van het design dat de modellen wat vierkanter ontworpen werden en zo ook deze Alfetta. 

Hij kwam als 1.6 en 1.8 uitvoering op de markt en dat verschil kon je zien aan de koplampen. De 1.6 versie had enkele koplampen en de 1.8 dubbele. Zelf had ik in die periode een Alfa Romeo Sud Ti gekocht bij Hans Maasland in Valkenburg en moest daar nog wel eens terug voor een garantieklacht. Ik kon dan uitgebreid de showroommodellen bekijken, onder andere deze Alfetta. Een sportieve stijlvolle sedan. Ik vermoed dat de designer eerst de 1.8 ontworpen heeft met zijn dubbele koplampen, houten stuur en rubber bumperrozetten en deze zaken heeft weggelaten toen de 1.6 versie er moest komen, wat hem tegelijk een stuk minder aantrekkelijk voor mij maakte, maar dat terzijde. Onder de motorkap lag bij de 1.8 een 1779 cc benzinemotor met 135 pk en een topsnelheid van 180 kilometer en de 1.6 had een 1570 cc motor met 125 pk en een top van 175 kilometer. Het bijzondere voor die tijd was dat Alfa zijn modellen standaard uitrustte met een vijf-versnellingsbak. Bij de Alfetta vond ik die niet zo lekker schakelen en dat kwam door de door Alfa geroemde evenwichtsverdeling, 50% voor en 50% achter. De versnellingsbak en de koppeling waren van het voorste naar het achterste gedeelte verplaatst om de aangedreven wielen een betere grip op de weg te geven. Hierdoor ontstond ook een vermindering van de belasting op de achterwielen, wat een lichtere besturing tot gevolg had. Als achterwielophanging koos Alfa voor de Dion-as die als voordeel bood het onafgeveerde gewicht omlaag te brengen, waardoor het hinderlijke opspringen van de wielen zoveel mogelijk werd geëlimineerd. Super technisch allemaal, maar bij mij gaat het altijd om de emotie en die trof ik bij de Alfetta met name in het interieur aan. Ik zei het al, dit was de periode van het vierkante design en dat zag je ook terug op het dashboard. Achter het fraaie houten stuur een rechthoekige unit met vijf stijlvolle witte klokken. Onder het stuur had je hendels voor de richtingaanwijzers, verlichting en ruitenwissers, waardoor het aantal knoppen op het dashboard beperkt bleef. In het midden een smalle rechthoek met de schuiven voor de ventilatie en de verwarming, en dat was het. Het geheel oogde heel stijlvol. Het meubilair zag er strak en eveneens stijlvol uit. Lange zittingen en verstelbare leuningen die Alfa omschreef als ‘anatomisch corrigerend’. Smaakvol ontworpen waren ook de portierhendel-units en in het bijzonder de raamslingers. Detonerend vond ik de uitlaatpijp die ongegeneerd lomp onder de achterkant vandaan kwam, maar afgezien daarvan een top-Alfamodel.