MG Midget

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik altijd graag met mijn vader meeging als hij zijn zakenrelatie BMC-dealer Poot in Valkenburg en later aan de Lammenschansweg in Leiden bezocht. Al die heerlijke Britse Austins, MG’s en Vanden Plas-modellen in de showroom. En het fijnste vond ik toen de MG Midget, waar ik als jong Haags knulletje precies in paste, want de naam Midget zegt het al; alles was dwergformaat, maar té leuk.

Dat vond ik toen en nog steeds, alleen is hij met mijn huidige lengte en niet te vergeten de leeftijd wat lastig instappen en vooral uitstappen, maar dat terzijde. Wat konden die Britten in die tijd toch leuke en betaalbare sportwagens maken, met een hoog aaibaarheidsgehalte. Grappig was dat de Midget van oorsprong helemaal geen MG was, maar een Austin-Healey die in 1961 dit model als Sprite verkocht. In het kader van badge-engineering vond BMC het wel handig om de Sprite ook als MG Midget uit te brengen en met groot succes. Deze Midget had slechts 948 cc, maar bij de facelift in 1966 kreeg hij een 1275 cc motor. Zes jaar later kreeg de Midget afgeronde achterste wielkasten die in 1974 weer rechthoekig werden. In 1974 werd de Midget 1500 gelanceerd en kreeg afgrijselijke zwarte kunststof bumpers. In 1980 was het na negentien jaar einde oefening en werd de productie gestopt. Zoals ik al zei had de Midget een hoge aaibaarheidsfactor. Echt een Roadster. Een wat lange neus en korte kont en heel kleine portieren en dus was het een hele toer, zeker met de kap op, om soepel in te stappen. En als je eenmaal zat, was er ook weinig bewegingsruimte meer. Actieve zit achter het stuur dat zeer dicht bij de borstkast geplaatst was. En als je de rechterhand van het stuur liet vallen, landde hij precies op het korte versnellingspookje dat hoog op de middentunnel geplaatst was. Mooi dashboard ook, dat helaas niet in glanzend walnotenhout was uitgevoerd, maar in sportief zwarte, niet kil ogend kunststof met fraaie chroom omrande Smiths-klokken. Het openen van de portieren van binnenuit was ook zo’n dingetje. Geen deurkruk, maar ter hoogte van je linkerbovenarm was een recht opstaand hendeltje, geplaatst in de deur, dat je naar opzij moest trekken. Uitermate onhandig met je linkerhand, maar daar zat een veiligheidsfilosofie achter. Je moest hem ook openen met je rechterhand, waardoor je enigszins naar links moest draaien, zodat je ook tegelijkertijd kon zien of er achteropkomend verkeer aankwam. Interessante gedachte die ik ook nog heb teruggezien in de MINI in een bepaalde periode, maar daarna nooit meer. Té onpraktisch vrees ik. Ja, rijden met de Midget was puur genieten. Straffe vering, geen stuurbekrachtiging, maar je kon precies voelen wat er tussen weg en wielen gebeurde. Strak sturend en een kort schakelende versnellingsbak. Kortom, echt sportief autorijden met heerlijke, bijbehorende geluiden uit de versnellingbak, motor en uitlaat. Zeker met de kap omlaag was dit echt sportief autorijden. Heer-lijk!