Mijn vader reed Fiat en een vriend van hem, oom George, had een Fiat sub-dealerschap op de begane grond van de Nirwana-flat aan het Willem Witzenplein, waar ik als kind al achter het stuur van zijn auto’s kroop en er lustig op los fantaseerde hoe ik ze met mijn eigen geluiden de bochten door stuurde en ze sportief de sporen gaf. Sturend aan die dunne, grote sturen en schakelend met die lange poken die rechtstreeks uit de bodem kwamen. Zo is mijn liefde begonnen voor Fiat en later voor het Italiaanse design in het algemeen. 

Toen was ik al helemaal gek op die donkergrijze Fiat 1500 Cabriolet met rood leren bekleding van oom George. Ik kan mij nog herinneren dat Rob de Nijs er in zijn beginjaren ook zo één had, maar dan in het donkerblauw. Begin jaren zeventig kocht ik mijn eerste auto. Een gloednieuwe Fiat 850 Sport Coupé bij Fiat dealer Swart in de Parkstraat. Een donkergroene met naturel skai bekleding. Wat was dat en is nog steeds een elegante Coupé en dat was in dezelfde periode dat Fiat de 124 Sport Spider introduceerde. Een ontwerp van de befaamde Italiaanse ontwerper PininFarina en dat stond gelijk aan een strak, stijlvol, elegant en vooral waanzinnig mooi design. Slanke, lage voorkant met een fraaie, smalle grille. Mooie taille met ronde vormen en een aparte, wat gevleugelde achterkant. Opvallend mooi gevormde deurhendels met vierkante drukknoppen. Gewoon een genot om naar te kijken, althans wat mij betrof.

En dat was nog maar de buitenkant. Naar het interieur kon ik lange tijd met bewondering en genoegen kijken. Toen en nog steeds. Lekkere goedgevormde sportieve kuipstoelen. Hoofdsteunen kenden we toen nog niet. Echt een 2+2, want achterin was slechts plaats voor twee bevriende dwergen. En dan dat dashboard; fraai imitatiehout met een aantal mooie klokken. Beperkt aantal knoppen en links van het stuur het gebruikelijke Fiat richtingaanwijzer- en langere verlichtingshendel. Prachtig houten sportstuur dat ik in een kleiner formaat in mijn Fiat 850 Sport Coupé had. Als je een Fiat startte, kreeg je gelijk dat opzwepende gevoel dat hij er zin in had om je op sportieve wijze op pad te sturen. Heerlijk en dat gold ook voor deze 124 Sport Spider. Het dak lag in een paar tellen opgevouwen achter je, dus tijd om ongegeneerd te genieten van deze nu klassieke Cabrio. Schakelen ging soepel, maar met een goed gevoel van inleggen in de versnelling, als u begrijpt wat ik bedoel. Geen stuurbekrachtiging, dus ook hier echt sturen, waarbij je voelde wat er tussen de wielen en de weg gebeurde. Dat was en is naar mijn idee het echte Cabrio-rijden. Wind door de haren en gassen, sturen, schakelen en remmen en dat in een echte Italiaanse bolide met een stoer motorgeluid en fraaie vormen. Grappig dat ik bij dit soort auto’s altijd moet denken aan die echte Italiaanse diva’s, zoals Sophia Loren. Niet zo gek eigenlijk als ik er wat langer over nadenk. Toch?