Citroën Ami 6

Een Citroën-icoon uit de jaren zestig. Wie kent hem niet? Met zijn opvallende achter-ruit die schuin het interieur inkwam. Je zou de opvolger van de Eend verwachten, maar dat bleek niet het geval te zijn. Meer een Eend-variant voor degenen die wat meer luxe wilden. Ik had op de Van Hoogstratenschool een leraar die er ook één had, meneer Douw. Ik weet niet meer welke les hij gaf, maar later kocht hij een zandkleurige Fiat 1100D en dat kon ik zeer waarderen, toen al als liefhebber van het Italiaanse product, maar dat terzijde.

Als autofanaat kwam ik regelmatig bij de Haagse Citroën-dealer Le Vélo in de Zeestraat, waar ik mij achter het stuur van de Ami telkens weer realiseerde dat het niet helemaal ‘my cup of tea’ was. Stoelen waar je diep in wegzakte en een platliggend stuur wat mij niet zo’n lekkere rijpositie gaf. Eerlijk is eerlijk, hij was luxer aangekleed dan de 2CV. Armsteunen en handgrepen aan de deuren, dat wel. Ook in de Ami opvallend veel kenmerkende Eend-elementen, zoals het verlichtingshendel links onder het stuur waar je op moest drukken voor de claxon. Snelheidheidsmeter-unit en het kleine ronde tweebaardige Ronis contactsleuteltje. Meer een auto van die tijd, met toch ook weer van die eigenzinnige karaktertrekken in het rijden, met dat pak-draai-duw en trek versnellingshendel. Maar laat ik eerlijk zijn, deze Ami had karakter. Onderscheidend design, eigenzinnig interieur en exterieur en voor gezinnen iets geciviliseerder uitgevoerd dan de Eend. Ook in die tijd was het meer een auto waarmee je een statement wilde maken, zoals ‘ik hoor niet tot het establishment’. Een enigszins D66-gedachte van toen. Luxe was de Ami ook weer niet, maar wel met veel verbeteringen ten opzichte van de Eend. Geen klapraampjes maar schuif-raampjes. Volwassen handgrepen, zowel aan de binnen- als buitenkant. Ja, en dat schuine achterraam was natuurlijk heel bijzonder. De Ford Anglia had hetzelfde, maar het was natuurlijk uniek. Het nam wat ruimte weg van de hoedenplank die in die tijd populair was, maar de achterruit werd nooit nat en gaf de auto iets extra’s. De Ami was eveneens leverbaar in een stationwagon-uitvoering en die zag er heel elegant uit met die grote achterklep. Vloeiend optrekken bleef een kunst en dat overhellen in de bochten was enorm. Comfortabel autorijden noemden francofielen dat, maar daar had ik toch andere gedachten over. Het dashboard was de eenvoud ten top. Achter het typische eenspakige stuur een zwart kastje met daarin de snelheidsmeter met daaronder drie knoppen en links en rechts een draaistengel voor de verlichting, richtingaanwijzers en de claxon. In het midden op het dashboard gemonteerd een staande achteruitkijkspiegel, met daaronder een asbakje en daaronder twee knoppen en het versnellingshendel. De handrem was een soort paraplu onder het dashboard die je naar je toetrok. Als ik nu een Ami zie staan, loop ik er nog graag omheen, maar dan kom ik toch steeds weer tot de conclusie dat dit geen auto voor mij zou zijn geweest. Hij heeft nog steeds karakter en dat is het merk Citroën toch wel kwijtgeraakt in de loop der jaren.