Aan deze Simca heb ik bijzondere herinneringen, want in deze auto heb ik rijles gehad. Een kennis van mijn ouders, Karel Bosman die rij-instructeur was in het leger, heeft mij opgeleid voor het behalen van dit toen nog roze papiertje. Zondags twee uur lessen en daarvoor kwam hij speciaal uit Utrecht. Later is hij met zijn vrouw Tinie en dochter Yvonne verhuisd naar de Wezelrade in Den Haag. Met zijn dochter heb ik nog hand in hand gelopen in Londen toen zij daar au pair was, maar dat terzijde. 

De Simca ken ik dus intensief en u kent mijn mening over Franse auto’s en inderdaad: alles was blikkerig en plastic, maar dit model vond ik erg goed. Vier deuren en een vijfde als bagageklep en dat was redelijk uniek in die tijd. De kleur was ‘niks-aan-de-hand’ metallic zilvergrijs. Wat mij nog het meest bijstaat was de slaphangende gaspedaal, waardoor ik steeds te veel gas gaf, maar daar had oom Karel iets op gevonden met een extra veer, zodat ik het geheel als onnozelaar beter kon doseren. Ik haalde snel mijn rijbewijs en heb daarna nooit meer in een Simca 1100 gereden, maar de herinneringen staan mij nog steeds bij. Eind jaren zestig was de derde of vijfde deur een noviteit die met name bij Franse auto’s werd toegepast. Renault, zo’n beetje de eerste met de R16 en R4 en dat vond al snel navolging bij de andere merken zoals de Simca 1100 en sinds die tijd is Nederland een hatchback-land geworden in plaats van de traditionele Sedan. En dit heeft alles te maken met het lijnenspel van het model en de extra bagageruimte. Maar terug naar de Simca. De 100 werd in 1967 geïntroduceerd en werd gelijk een groot succes. Je kon kiezen uit een drie- of vijfdeurs versie. Hij had een dwarsgeplaatste viercilinder motor die de voorwielen aandreef en schijfremmen voor had en dat was voor die tijd zeer vooruitstrevend. Hij woog slechts 900 kilo met een lengte van vier meter en had een top van 150 kilometer. Naast de prettig schakelende handbak kon je kiezen voor een halfautomaat die je bediende door de pook te bewegen zonder te koppelen, maar er was ook een automaat leverbaar. Achter het stuur zat je op zich prima, maar de stoelen waren wel wat kort en datzelfde gold voor de leuningen. De zit was comfortabel Frans, dus weinig support - voor mij in ieder geval. Ook het dashboard was typisch Frans. Niet voor niets kennen wij de uitdrukking ‘met de Franse slag’ en dan begrijpt u wel wat ik bedoel. Het grootste probleem was de roestgevoeligheid. Na zo’n zes à tien jaar was de Simca 1100 zo goed als op, wat niet al te best was voor het imago van Simca. Daarom zie je de 1100 ook bijna niet meer als klassieker en is hij dus bijna vergeten...