Soms zijn heel gewone auto’s toch bijzonder. Althans, voor mij is dat de Opel Rekord uit 1960. Hij staat duidelijk in mijn geheugen gegrift. Ik was een jaar of elf en woonde op de Carel Reinierszkade in Den Haag. Deze kade grensde en grenst nog steeds aan Huis ten Bosch, en in het eerste gedeelte woonde Herman Krebbers de violist en Coen Flink de acteur. In het derde gedeelte bij de molen bleek ook Bridget Maasland te wonen. Wij woonden in het middengedeelte tussen het Eerensplein en de Sillestraat. En waarom vertel ik dit? Omdat er in dat gedeelte drie Opels Rekord (model 1960) voor de deur stonden. 

Wat kan ik mij daar allemaal van herinneren? Een model dat geïnspireerd was door de mode van Amerikaanse auto’s, maar minder dan het vorige Rekord-model, waarbij de voorruit doorliep naar de zijkant en daar in een punt eindigde. Veel eigenaren zullen daar vaak hun knie tegen hebben gestoten. De voor- en achterruit bij dit model hadden nog wel een lichte kromming richting de zijkant. Aan chroom ook geen gebrek bij dit model. Fraaie smalle en vooral brede grille, uiteraard van glanzend chroom, met in het midden het forse Opel-logo. Fraaie chroomstrip over de zijkant die eindigde in de letters Rekord. Een familiegezicht dat ook de Opel Kapitän had in die jaren. Maar het interieur zat vol met opvallende bijzonderheden. Allereerst de tochtraampjes die bediend werden door een ronddraaiende platte knop in de deur, in plaats van de toen veelal toegepaste, maar ook zo inbraakgevoelige hendeltjes op het raampje zelf. Het stuur was fraai gevormd in de kleur wit, met een mooie, aparte chromen claxonring. Het versnellingshendel rechts onder het stuur, ook in het wit, was elegant gevormd. Naar je toe halen en omhoog was de achteruit. Omlaag was 1 en dan bleven in de H-vorm de 2e en 3e over. Niet te vergelijken met de 6-bak van tegenwoordig, maar ja, je wist niet beter. De snelheidsmeter was ook een bijzonder verhaal, want het was geen klok, maar een langwerpig horizontaal lint dat net als een thermometer opliep tot 50 kilometer in het groen. Daarboven tot 100 kilometer werd de kleur oranje en daarboven werd het lint rood. Té leuk toch? En dan de universele sleutel die vanaf de fabriek in een crèmekleurig kunststof hoesje zat. De bovenkant van de sleutel was puntig afgewerkt, zodat je hem makkelijk uit het hoesje kon draaien. Ja, daar was over nagedacht. Iets anders wat mij altijd is bijgebleven is het feit dat Opel af fabriek een sticker op de achterruit plakte met daarop het bouwjaar van de betreffende Rekord. Wat daar de lol van was is mij altijd ontgaan, maar wel apart. Tja, Opel had in die tijd niet het imago van een sportief rijdende auto. “Hij rijdt als een natte dweil”, was een veelgehoorde opmerking. Het was toen een echte gezins- en zakenauto. Duitse degelijkheid die de no-nonsense Nederlander erg aansprak. Hij was ook leverbaar in een 4-deurs, Car-A-Van en Coupé uitvoering. Eigenlijk een Buma-auto met voor mij toch wat bijzondere bijzonderheden.