Vauxhall Viva

Toen ik van school wisselde, naar de Van Hoogstratenschool in de Spaarwaterstraat, kwam ik in de klas van mevrouw Baasdorp. Hier kwam ik naast Edith Frohwein te zitten, de dochter van een arts, op wie ik als jeugdig tienertje gelijk verliefd werd. En waarom vertel ik dit? Omdat mevrouw Baasdorp een Vauxhall reed. Niet zo spannend, maar wel een aanloopje naar de nieuwe Vauxhall Viva die in 1966 werd geïntroduceerd.

Zeg maar de Engelse Opel Kadett van General Motors die dezelfde wat hoekige lijnen had, maar toch een heel andere uitstraling. Korte voorkant en een beetje extra overhang aan de achterkant, veroorzaakt door de grotere bagageruimte met een mooi vinnetje, wat toen heel trendy was. Wat mij opvalt als ik de folder nog eens bekijk, was de logische opbouw in uitvoeringen. Het waren er zes. De Standaard, de Luxe en de SL met 51 pk en de 90 Standaard, 90 de Luxe en de 90SL met 61 pk. Afhankelijk van de uitvoering was de Viva uitgerust met zaken die je nu als meer dan vanzelfsprekend beschouwt, zoals autokachel, voorruitsproeier, deurgrepen in het interieur, asbak in het dashboardkastje, pakjesrek, lichtclaxon, bestuurderszitplaats verplaatsbaar, armsteunen aan de deuren en in het achtercompartiment, zonnescherm voor de voorste passagier, sigarenaansteker, inschakeling van interieurverlichting door het openen van de portieren, sierstrip op de daklijst, afsluitbaar handschoenenkastje, kaartentassen in de deuren, sierringen op de wielen, bumperbeschermers en ga zo maar door. Het fraaie was dat de SL en de 90SL een zogenaamde ‘side flash’ had. Een contrasterende gekleurde baan over de zijkant. Het waren tien mogelijkheden, variërend van Grecian White met een Calypso Red side flash tot Cypress Green met een Jade Green side flash. Té leuk toch? Het dashboard was uiterst eenvoudig. Achter het grappig ontworpen stuur met een diepliggende naaf en een rand voor de duimen, met daarachter een unit met snelheidsmeter als klok met daarnaast een klok voor de benzinevoorraad en twee waarschuwingslampjes. Links daarvan drie tuimelschakelaars voor de ruitenwissers, de verlichting en parkeerlichten met daaronder het contactslot. Ik heb het altijd slim gevonden om het contactslot links te plaatsen, zodat er niemand anders aan kon komen tijdens het rijden. Veel automerken hebben dit ook gedaan, maar het is in de loop van de tijd toch weer verdwenen naar de rechterkant van het stuur. Leuke auto om te zien en hij reed ook heel plezierig. In Den Haag zag je ze nog wel eens rijden, maar in Nederland is de Viva nooit zo’n succes geworden. Zijn Duitse broer de Kadett wel. Nederland was toen echt een Opel-land.