Het winkelcentrum New Babylon

Het was alweer enige tijd geleden dat ik in Babylon kwam. Toen ik daar nog in de buurt werkte, kwam ik er vaker. Ik werkte in het witte gebouw, nabij de straaltoren, aan de Prinses Beatrixlaan. Pauze wandelen heet dat. Ik liep de PB laan uit, naar de Theresiastraat. Vervolgde mijn weg langs het paleis van Justitie. Prins Clauslaan. Toen nog niet zo’n complex gebouw als nu, maar dan toch. Langs het ministerie van Landbouw stak ik de weg over. Langs de snackbar De Vrijheid. Hoe en waarom dit zo heet, daar weet ik het fijne van; uit de eerste hand! Maar uit privacy­overwegingen én juridische afwegingen kan ik daar niets over zeggen…

Langs een kantorencomplex, wat nu de apenrots is, thans waar de Tweede Kamer zich zetelt, kwam ik bij de ingang van Babylon. De apenrots, overigens, is geopend in mei 1985. Maar dat terzijde. Bij de ingang van het Babylon zat aan de rechterzijde de winkel ITS; vergelijkbaar met BCC, of Media Markt. Aan de linkerhand zat de bioscoop Babylon. Over een rode loper kon je naar binnen. Af en toe even kijken welke film er draaide, en wat er de volgende week zou komen. ITS had twee etages, begane grond en eentje daarboven. 

Maar waarvoor kwam ik er? Voor de Chinees. Voor vijftien gulden kon je daar een maaltijd krijgen, met een pilsje. En je zat er gezellig. Het was er altijd druk. In het midden van de ruimte, was een bloemenverkoper. Daarachter een vierkante vijver. Mooi opgemaakt met bloemen en andere planten. 

Dan had je nog een kledingzaak, tegenover de Chinees. Schuin weg lopende, naar het station, kwam je een roltrap tegen. Ik ging naar boven. Direct aan de rechterkant, was een Italiaanse ondernemer gevestigd, met heel veel porselein. Er staan nog een paar artikelen bij mij thuis te pronken. Toen Babylon werd gesloten om te slopen, vertrok ook de winkelier. De consument wist hem niet te traceren. De klandizie bleef uit. Ook ik zocht vergeefs naar deze winkel. Eindelijk gevonden, in de Herenstraat in Voorburg. Hij heeft er niet lang zijn winkel gehad, is mij verteld door een verkoopster. De winkel was veranderd in een kledingzaak. Jammer, want die man had mooie spullen! 

Tegenover de porseleinwinkel zat een kapper. En je had er de toegang tot de kantoren. Er waren nog meer winkels daar, maar mijn herinnering bleef vooral bij die zaken die ik noemde. 

Maar hoe was het voorheen, vóórdat Babylon er kwam? Toen stond hier villa Boschlust. De villa Boschlust was een van de markantste villa’s in Den Haag. Boschlust werd in 1838 gebouwd. 

Na de afbraak van het negentiende-eeuwse landhuis Villa Boschlust aan de Haagse Bezuidenhoutseweg werden op het terrein ervan enkele straten van de wijk Bezuidenhout aangelegd. Langs deze straten werden grote huizen gebouwd, maar al snel bleek dat ze voor bewoning te duur waren en er werden daarom kantoren in gevestigd.

In 1944 werd de wijk getroffen door een geallieerd bombardement. Bij de wederopbouw van de wijk kwamen er veel kantoorgebouwen en het oude Station Staatspoor werd vernieuwd tot Den Haag Centraal Station. De plaats waar de Villa Boschlust stond bleef onbebouwd. Het gat van Babylon. 

Al was er wel een hoop geheimzinnigheid over de bouw. De onderhandelingen namen nog wel wat tijd in beslag. Van augustus 1972 tot ongeveer zomer van 1974 werkte men in het diepste geheim aan de detaillering van het plan. Het publiek kreeg niets te horen, maar ook de gemeenteraad werd pas op het laatste moment geïnformeerd. 

Toen het publiek er wel van vernam, was er veel commotie. Voor de doemdenkenden onder ons was het jammer, het gebouw kwam er. De naam was beladen, want het had een religieus karakter. Maar in september 1978 werd dan toch het Babylon geopend. Als je op de website kijkt, zie je mooie foto’s, maar mijn eigen foto’s tonen hoe het er nu uitziet…

Vanaf de Bezuidenhoutseweg, Kon. Julianaplein ga ik naar binnen via de ingang. Daar zie ik aan de linkerzijde een leegstaand pand en aan de rechterzijde een grootgrutter uit Zaandam. 

Halverwege het winkelcentrum zie ik een, op dát moment, leeg terras. Links zit nog een sportschool. En het gezellige, lekkere restaurantje aan de rechterzijde? Het is weg, ingenomen door Promes Studio. Een desolate gang volgt. Voordat ik de draaideur doorga, zie ik nog een restaurant, aan de linkerkant. Buiten, op het Anna van Buerenplein, eveneens een terras. Ja, dat zat vol. Niet zo verwonderlijk, want de zon schijnt. En de buren van de overkant, vanuit de Universiteit, weten hun weg erheen ook al. 

Ze zijn er nog steeds aan het bouwen, waarschijnlijk al zo’n twintig jaar. Vanaf het Anna van Buerenplein ga ik rechtsaf. Ik zie de stationshal. In de hal, aan de rechterkant, zit óók díe grootgrutter uit Zaandam. Wat er voorheen zat? Een barbierzaak, een kapper. Dat was altijd even gezellig. Maar ook hij is jammer genoeg weg. Ik loop langs de schutting, pak mijn fiets en ga naar huis. 

Mijn gedachten blijven hangen bij het toenmalige Babylon. Jammer. Dat was eens. Maar om tóch positief te eindigen, denk ik aan ITS. Waarom? Ik kocht ruim dertig jaar geleden een magnetron. Hij doet het nog steeds!

Voor dit artikel heb ik gebruikgemaakt van informatie op Wikipedia.