De zorg die ik door de jaren heen heb beleefd

Mijn eerste kennismaking met de zorg dateert al van mijn zesde levensjaar. Ik beschouw mijzelf mede daarom als een echte ervaringsdeskundige. Waarschijnlijk had ik al ervaring vóór mijn zesde, maar mijn geheugen gaat niet terug tot en met de herinnering aan een vroedvrouw of wijkverpleegster. Ik weet niet eens of die beroepsgroep actief was in de tweede helft van het geboortejaar 1944. Op zesjarige leeftijd werd ik opgenomen in het Juliana Kinderziekenhuis, dat toen nog gezellig in de duinen aan de Nieboerweg was gevestigd. 

Ik had een kaakontsteking die dreigde door te zetten naar een oogontsteking. Van de zorg kan ik mij slechts herinneren dat die goed en kindvriendelijk was, uit frequente mondspoelingen bestond en zich beperkte tot twee weken. Op tienjarige leeftijd zat ik met een vinger klem tussen de deur: een minder attente oma, die toevallig even bij ons was, had de deur dichtgetrokken terwijl ik nog met mijn hand aan de deursponning zat. Mijn pink moest worden gehecht, dus in plaats van boodschappen doen op de Dierenselaan, kon mijn moeder met mij naar het Zuidwal Ziekenhuis om de pink te laten hechten. Het litteken zit er nog steeds, al moet ik er nu een vergrootglas bij pakken om het te kunnen zien.

Dan gaat er een lange tijd voorbij zonder relevante medische ondersteuning of ervaring. Totdat ik trouw, vader word en kennis maak met de kraamzorg. Mijn vrouw had haar consulten bij de destijdse kraamkliniek aan De La Reyweg en maakte gebruik van de diensten van mevrouw Simonis, toen nog vroedvrouw geheten. Zij was voortreffelijk, deskundig en vriendelijk. Ze bracht rust in een omgeving, waar voor het eerst echt kennis werd gemaakt met de fenomenen zwangerschap en bevalling. Deskundigheid en kalmte zijn de twee steekwoorden die mij herinneren aan de (uiteindelijk) drie bevallingen die ik zowel veroorzaakt als van nabij heb meegemaakt. Ook is mij bijgebleven dat mevrouw Simonis is vergeten de rekening te sturen van haar hulp bij de derde en laatste bevalling…

Er gaat weer een lange tijd voorbij, waarbij de zorg in mijn leven geen indringende rol speelt. Of ja toch, wanneer mijn zoontje zes is, rijdt hij iets te enthousiast op zijn fietsje door Duindorp, schiet op het Tesselse-plein van de stoep en knalt op de motorkap van een auto. In de ambulance gaan we op weg naar het nog steeds operationeel zijnde Juliana Kinderziekenhuis aan de Nieboerweg. Hij werd geopereerd aan een scheurtje in de dikke darm, veroorzaakt door het stuur
van zijn fietsje bij de klap op de auto. Hij herstelde gelukkig vlug en… leerde onder de strenge begeleiding van de verpleegsters echt eten, want daarvoor kregen wij uitsluitend appelmoes en eventueel een ei bij hem naar binnen. Hij werd later een van de beste eters die ik ooit gekend heb. Falend ouderschap (of was het vroege eigenwijsheid van een kind?) werd dus door de verpleging van dat geweldige kinderzieken-huis opgelost!

Op 42-jarige leeftijd kreeg ik tijdens onze jaarlijkse vakantie in Spanje een hartinfarct. Pijn in de borststreek die opkwam en weer verdween en dat een paar keer achter elkaar. “Ach, dat lijkt op hyperventilatie”, zei mijn jongste zwager, die ook op vakantie was in Denia. Vanwege deze geruststellende woorden klom ik de dag erna weer op de surfplank, maar een jaar later bleek ik bij een (toevallige) controle wel degelijk een infarct gehad te hebben. Een lange weg van periodieke controles en medicatie volgde via het Haga Ziekenhuis. Niets dan lof daarover! Ik heb de begeleiding van verschillende cardiologen altijd als plezierig, menselijk en vooral deskundig ervaren. Oh ja, ik had later wel eens een verschil van mening met een cardioloog, omdat ik de noodzaak van de plaatsing van een ICD betwijfelde. Zo’n kastje was immers nodig om het risico op ritmestoornissen (risico ontstaat juist door een hartinfarct) te verkleinen. Maar na discussie en een second opinion kwamen we eruit. En “loop ik dus met een kastje”.

Mijn andere ervaringen met de zorg hebben nog betrekking op een sterilisatie (drie kinderen vond ik wel genoeg) en een maagoperatie (3/4 van de maag werd verwijderd vanwege een kwaadaardig gezwel). De laatste twee ingrepen vonden plaats in het Rode Kruis Ziekenhuis (dat nu een aanmerkelijk andere bestemming krijgt) en ook die twee konden worden toegevoegd aan mijn dossier ‘uitstekende ervaringen’ met de zorg. Ik ben een tevreden mens waar het om de zorg gaat. En dan heb ik die twee ervaringen met het plaatsen van kunstgebitten (de eerste al op 29-jarige leeftijd) maar even geplaatst in de categorie ‘randverschijnselen’. Voor mij is de zorg in Nederland altijd uitstekend geweest.