De personeelsvereniging

Als je ‘in de vorige eeuw’ ergens kwam werken dan kreeg je steevast de vraag: Wil je lid worden van de personeels­vereniging? Toen ik in 1968 in het Nederlands Zeehospitium in Kijkduin als jonge boekhouder/salarisadministrateur aan de slag ging, kreeg ik die vraag en direct ook het verzoek of ik ook maar penningmeester van de Personeels­vereniging wilde worden, want dat was wel voor de hand liggend bij die functie. Daarna werd ik degene die de vraag, of je lid wilde worden, stelde aan iedereen die er kwam werken. 

De contributie was in het begin maar één gulden. Afgesproken was dat de werkgever de personeelsvereniging subsidieerde met het bedrag dat de leden aan contributie betaalden. Daardoor konden er leuke dingen voor het personeel georganiseerd worden. Er was een maandelijkse personeelsborrel en er werden uitstapjes georganiseerd. Zo werd Theater Pepijn afgehuurd voor een voorstelling van Paul van Vliet met Ferd Hugas, Liselore Gerritsen en Rob van Kreeveld aan de piano. Ook ging men in 1970 naar de musical Hair in de grote tent naast het Olympisch Stadion in Amsterdam. De eerste originele versie met voornamelijk een Engelse cast, maar met onder andere Jan Akkerman op gitaar.

Op een feestavond in de grote zaal, waar normaal fysiotherapie oefeningen werden gedaan, trad The Sandy Coast op. Ik zie nog Hans Vermeulen de heuvel bij het Zeehospitium oplopen met zijn wapperende, lange zwarte jas.

De personeelsvereniging had nog meer activiteiten. Korting op de abonnementen bij de schouwburg, korting bij de manege El Sham in Monster en ook de jaarlijkse autorally. Het zou in deze tijd niet meer kunnen, maar toen deden er zo’n veertig auto’s mee. Onderdeel van de personeelsvereniging was de toneelvereniging; een hobby van het hoofd O.K. die als regisseur heel wat stukken op de planken bracht. Er waren ook gastregisseurs, zoals Mieke Lelyveld en Paula Petri. Zo brachten we behalve The Long Christmas Dinner van Thornton Wilder ook de musical Mahagonny van Kurt Weill en Bertolt Brecht. En dat allemaal in de Dr. J. de Mol van Otterloozaal van het Zeehospitium in Kijkduin! Ik wil maar zeggen, het Zeehospitium was een bijzonder oord. Een kliniek voor revalidatie, orthopedie en reuma met ook een eigen kinderafdeling. Het hoofd van de operatiekamer was ook nog voorzitter van de personeelsvereniging. Operatiekamer? Ja, er werden operaties verricht! Ik weet nog dat de eerste heupprotheses daar geplaatst werden.

En er werd uiteraard een personeelsorgaan uitgegeven: Contact - hoe kan het anders - het maandelijkse nieuws-bulletin dat in eigen beheer werd gemaakt met behulp van een stencilmachine. De tekst moest op stencils getikt worden op een schrijfmachine met een extra brede wagen omdat het stencil er dwars in gedraaid moest worden. Voor een tikfout had je een flesje met stencillak. Na het draaien van de stencils moest er uiteraard gevouwen worden en dat gebeurde allemaal op
de administratie!

Op een zomerse dag, als de patiënten op de bedden buiten lagen, dan hoorde je over de duinen ieder uur van het dak het eigen carillon klinken. Na vier jaar ben ik er vertrokken, maar wat een tijd!