Ontmoeting met de ‘voedseldroppers’ van 1945

In 1995 werd ik door het Ministerie van Defensie uitgenodigd om in het kader van vijftig jaar bevrijding van Nederland tien dagen de voedseldroppers te begeleiden. Dat was omdat ik bij het Korps Nationale Reserve dienstdeed. Ik vond het een heel bijzondere eer dat mij dit ten deel viel. Met name omdat ik mijn leven te danken had aan deze voedseldroppings in 1945. Ik ben namelijk in december 1944 geboren, mijn wiegje stond op de Prinsessegracht in Den Haag, in de nabijheid waar in maart 1945 een bom viel op de Boschkant kerk.

De voedseldroppers kwamen samen met hun echtgenoten van over heel de wereld op Schiphol aan. Ik mocht hen daar ophalen en bracht ze naar het Novotel in Rotterdam. Toen allen daar verzameld waren, konden we met drie bussen vol aan de tocht beginnen, die langs de diverse ‘droppingsplaatsen’ van weleer voerde. De eerste rit was naar Vlaardingen, waar de ‘helden van toen’ zeer hartelijk werden ontvangen. Er was een koor aanwezig en Marie Ciciel Moerdijk - inmiddels 93 jaar oud - zong het nummer We’ll meet Again van Vera Lynn - bijna 103 jaar oud. Er stond op deze 31 maart 1995 een behoorlijk harde wind. De vrouw van de burgemeester vroeg of ik de rok van de zangeres kon vasthouden... Die waaide namelijk omhoog. Wat een eer! Op de dijk in Vlaardingen stonden honderden mensen te wachten op de vliegshow die zou plaatsvinden. De vliegtuigen van vijftig jaar geleden vlogen over en zouden ‘manna droppen’. Een oudere dame riep mij en vroeg: “Wilt u iets voor mij doen?” Daar stond ik, in militair tenue als reservist om de voedseldroppers bij te staan. De oudere dame had één grote wens: “Als meisje van elf jaar stond ik hier ook op deze plek. We stierven van de honger, maar door deze helden van weleer sta ik hier nu nog en kan ik u dit vertellen… Ik zou dolgraag met een van de voedseldroppers in contact komen om hen te bedanken.” Op het moment dat de mannen naderden, stapte de dame uit haar rolstoel en vloog de eerste de beste om de hals. Ik keek met tranen in mijn ogen toe. Ik begreep haar en er liepen koude rillingen over mijn rug, zo diep trof het mij.

Na Vlaardingen vertrokken wij de volgende dag richting Renbaan Duindigt. Ook hier wachtte ons een hartelijke ontvangst door de Burgemeester van Wassenaar. Op de renbaan werd een speciaal monument onthuld ter nagedachtenis aan de voedseldroppings. De volgende dag volgde een bezoek aan het Valkenburg vliegveld, waar nog diverse vliegtuigen over kwamen. Vanaf deze plaats trokken we door naar Katwijk, alwaar wij op de boulevard werden opgewacht in traditionele kleding van Katwijk. De tocht werd gemaakt in een tiental koetsen van diverse stoeterijen: een lust voor het oog. Ze werden ontvangen met haring en jenever. Vervolgens stond Soesterberg op de planning, waar een enorme militaire show werd gegeven met muziek en een vliegshow. En in de middag gingen we door naar Paleis Soestdijk waar een Engelse militaire band in een defilé marsmuziek speelde. De voedseldroppers spraken in de achtertuin van het Paleis met Prins Bernhard die het défilé afnam. Wegens ziekte was hij al lang niet in het openbaar verschenen. Op dat moment bleek hij een baard te hebben en nadat wij het Paleis hadden verlaten, vroegen vele journalisten hoe de Prins eruit had gezien.

De volgende bestemming was Gouda, alwaar wij wederom hartelijk werden ontvangen. Op 4 mei 1995 was er een ontvangst in Rotterdam in de kerk en vanuit daar een voettocht naar de Coolsingel waar mariniers met fakkels de route markeerden. In de avond kransleggingen door burgemeester Bram Peper en Neelie Kroes. Op 5 mei, Bevrijdingsdag, was er een gigantisch defilé op de Coolsingel waar zeker 60.000 mensen langs de route stonden. De militairen, de bevrijders en voedseldroppers kregen een warm onthaal, net zoals de bevrijders in Amerika waar met confetti werd gestrooid vanaf de daken. Na een geweldig diner met een optreden van wijlen Sandra Reemer konden we terugkijken op een unieke gebeurtenis. Ik ben erg dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.

We zijn nu 25 jaar verder.  Sommigen die er toen bij waren, zullen er niet meer zijn om het festijn ‘75 jaar bevrijding’ nog mee te vieren; inmiddels ben ik ook 75 jaar oud. Als er mensen zijn die als kind deze droppings hebben meegemaakt, en dit nu lezen, hoor ik graag van hen.